Ik vertrok thuis in lange broek met eronder lange zwarte kousen. Aan de zeedijk aangekomen (voor de West-Vlamingen: tussen Blankenberge en Zeebrugge) bleek er nog heel wat volk aan de kust te zijn. Ik heb me omgekleed op de achterbank van de auto. Ik had twee rokken aan, de onderste tot net boven de knie en de bovenste tot net onder de knie. Het kan flink waaien op het strand en ik wou, met die twee rokken boven elkaar, voorkomen dat de wind vrij spel zou hebben.
Daar zat ik dan ... en de zon zou pas over een half uur ondergaan ...
Nu hou ik wel van zonsondergangen en ik had al lang geen meer gezien. Dus toch maar uit mijn auto gestapt, zenuwachtig de beide rokken wat goed getrokken en naar de dichtsbijzijnde duinendoorsteekplaats gewandeld. Na amper twintig stappen zie ik een ganse familie mijn richting uitkomen. Dit was wat te veel voor mij en ik ben dan maar de andere kant opgegaan. In de duinen heb ik een koppeltje achter mij langs laten voorbijgaan terwijl ik over de zee tuurde. Net vooraleer ik op het strand kon, kwam er een gezin naar me toe gewandeld. De dochter, die volop aan het vertellen was, onderbrak haar verhaal toen zij ter hoogte van mij kwam. Achter mij hoorde ik haar lachen. Was ik toen niet op twintig meter van het strand geweest, was ik zeker op mijn stappen teruggekeerd.
Op het strand kon ik me heerlijk vrij bewegen. Ik heb in geen jaren zo van een zonsondergang genoten! Het deed me wat denken aan een bevrijdingsritueel. Niets kon mij nog raken. Ik was wie ik ben en het voelde fantastisch. Na bijna een uur ben ik met een voldaan gevoel terug naar mijn auto gewandeld.
Ik zou me in de auto terug omkleden, maar het geluid van carnavalvierders in de verte, deed me er anders over beslissen. Als er één weekend was waarop het dragen van een rok zou aanvaard worden, dan was het toch wel bij carnaval, zeker?
Ik ben dus zo naar huis gereden, heb mijn auto in alle rust in de garage geplaatst (garagecomplex van een appartementsgebouw) en ben alsof er niets aan de hand was rustig naar mijn appartement gegaan. Nu vind ik het eigenlijk wel jammer dat ik niemand ben tegengekomen. Ik had een goed verhaal klaar en het zou mooie gelegenheid geweest zijn om al eens in rok gezien te worden.
Nu besef ik wel dat er wellicht van dit gevoel van euforie morgen niet veel meer zal overblijven. Het zal de volgende keer toch weer met aarzelende stapjes beginnen. Maar die volgende keer ... die komt er zeker!
Oei, zoveel tekst al. Ja, vergeef het me, aub. Als ik eenmaal aan het typen ga ...
Henry
... cool, man
... hé? ... Zeg ... flauwe ... 