verplicht in de openbaarheid?

[treintje]

Je moet tevreden zijn met wat je hebt.

Helemaal mee eens, maar waarom eigenlijk? Waarom mag je niet een klein beetje ontevreden zijn?

Ik zei niet dat je niet ontevreden mag zijn. Ik zei alleen dat het de kunst is om tevreden te zijn met wat je hebt.
Mensen hebben van nature de neiging om te streven naar verbetering van hun situatie. Op zich is daar niets mis mee, het is een belangrijke eigenschap van de menselijke soort die ons vooruit helpt in het leven. De mens is het enige levende wezen dat in staat is zijn eigen leefomgeving te definiëren. Normaliter passen levende wezens zich altijd aan hun leefomgeving aan. De mens is de enige aardbewoner die in staat is om zijn leefomgeving aan zichzelf aan te passen, met dank aan dit mechanisme dat gebaseerd is op ontevredenheid. Ontevredenheid leidt dus tot vooruitgang.

Maar alles waar "te" voor staat is niet goed. In het geval van je eigen lichaam is dat iets waar je meestal niet zoveel grip op hebt. En als je dan ontevreden bent over iets dat je niet kunt veranderen kan het gemakkelijk een bron van frustratie worden. En daar heb je dus niets aan; het kost alleen maar veel negatieve energie. De kunst is dus om de mate van ontevredenheid behapbaar te houden. In het geval van je eigen lichaam betekent dat dat je ernaar moet streven om tevreden te zijn met wat je hebt. Kijk, ik zou best wel een wat vrouwelijker bouw willen hebben, en wat langere benen. Maar helaas, dat is me niet gegeven. Maar verder zie ik er niet echt slecht uit, en ook is mijn lichaam tot op heden uitermate betrouwbaar gebleken.
Ik ben dus niet ontevreden, al is er natuurlijk altijd ruimte voor verbetering. Dat neemt dan ook niet weg dat je binnen het beperkte kader dat je dan hebt, wel moet blijven streven naar een zo optimaal mogelijk resultaat.

[mikvanes]

Willi:

En toch is het niet mijn bedoeling om de vrouwenrol te spelen. Wat ik doe is de schoonheid, waar de vrouw om bekend staat, kopiëren en (om) te vormen naar mijn eigen (mannen)uiterlijk. Daarbij maak ik gebruik van kleding die in staat is ‘schoonheid’ uit te stralen.

Misschien speel je de vrouwenrol zonder dat dat je bedoeling is. Toen ik begon ging ik wat vrouwelijk gekleed naar buiten. Voor mijn idee was ik gewoon man die wat minder saai gekleed was. Dus dat lijkt aardig op wat jij zegt. Ik snapte ook niet goed waar mensen zich zo druk over maakten. In werkelijkheid zette ik een vrij vrouwelijk plaatje neer dat ik zelf mooi vond. Dat komt wel behoorlijk overeen met Karli, maar Karli is van zichzelf duidelijk man, terwijl ik als het ware van mezelf iets vrouwelijks had. En net als bij Karli was dat plaatje, die kleding voor mij heel belangrijk.

Pas toen ik zelf helemaal los was van die kleding, ging ik beter zien hoe ik bij andere mensen overkwam.

[mikvanes]

Treintje:

Ik zei niet dat je niet ontevreden mag zijn. Ik zei alleen dat het de kunst is om tevreden te zijn met wat je hebt.
Mensen hebben van nature de neiging om te streven naar verbetering van hun situatie. Op zich is daar niets mis mee, het is een belangrijke eigenschap van de menselijke soort die ons vooruit helpt in het leven. De mens is het enige levende wezen dat in staat is zijn eigen leefomgeving te definiëren. Normaliter passen levende wezens zich altijd aan hun leefomgeving aan. De mens is de enige aardbewoner die in staat is om zijn leefomgeving aan zichzelf aan te passen, met dank aan dit mechanisme dat gebaseerd is op ontevredenheid. Ontevredenheid leidt dus tot vooruitgang.

Maar alles waar "te" voor staat is niet goed. In het geval van je eigen lichaam is dat iets waar je meestal niet zoveel grip op hebt. En als je dan ontevreden bent over iets dat je niet kunt veranderen kan het gemakkelijk een bron van frustratie worden. En daar heb je dus niets aan; het kost alleen maar veel negatieve energie. De kunst is dus om de mate van ontevredenheid behapbaar te houden. In het geval van je eigen lichaam betekent dat dat je ernaar moet streven om tevreden te zijn met wat je hebt. Kijk, ik zou best wel een wat vrouwelijker bouw willen hebben, en wat langere benen. Maar helaas, dat is me niet gegeven. Maar verder zie ik er niet echt slecht uit, en ook is mijn lichaam tot op heden uitermate betrouwbaar gebleken.
Ik ben dus niet ontevreden, al is er natuurlijk altijd ruimte voor verbetering. Dat neemt dan ook niet weg dat je binnen het beperkte kader dat je dan hebt, wel moet blijven streven naar een zo optimaal mogelijk resultaat.

Ik zei toch al: het beste is een klein beetje ontevreden.

[mikvanes]

De kleurenbijlage Vrouw van de Telegraaf van deze zaterdag bevat een foto over 1 pagina van een vrouw die haar lichaam toont. Dat klinkt wat technisch, maar ze is gefotografeerd in bh en slipje.

Vrouw heeft zo'n vaste rubriek waarin een huisvrouw of een gewone vrouw voor de camera uit de kleren gaat, maar ze houden het netjes, dus vandaar die slip en bh.

Het leuke aan die foto is dat het een vrouw is, die door de gemiddelde hetero-man gezien zal worden als een knappe vrouw. Lang blond haar, goed gezicht, prachtige tanden, perfect figuur.

Het grappige is dat je uit het bijschrift kunt halen, dat ze heel negatief denkt over haar eigen uiterlijk.

Hier heb je dus een voorbeeld van een mooi iemand, die om een of andere reden toch negatief is over het eigen uiterlijk. Ontevreden dus.

[willi]

Mik:
Misschien speel je de vrouwenrol zonder dat dat je bedoeling is.

Dat zou kunnen, ware het niet dat ‘de vrouwenrol spelen’ niet in mijn aard, niet in mijn vermogen ligt. Immers, daar moet je voor in de huid van de vrouw kunnen kruipen en zo’n goede acteur ben ik niet.

Toen ik begon ging ik wat vrouwelijk gekleed naar buiten. Voor mijn idee was ik gewoon man die wat minder saai gekleed was.

Als je goed gelezen had hoe ‘ik’ begon (heb ik meermalen beschreven op dit forum), zou je weten dat zelfs wat ‘jij’ schetst, bij mij niet van toepassing was.
Pas toen ik na jaren van experimenteren met het zelfmaken van kleding, gevolgd door een pauze van enkele jaren, min of meer bij toeval (omdat ik een jasje wilde ruilen dat me niet beviel) mijn eerste rok ‘kocht’, ging ik voor de bijl.
Het was zo’n prachtige rok, en hij stond me, volgens de spiegel van het paskamertje, zo goed dat ik besloot het eens te proberen.

Trillend van angst rekende ik de rok af; bij een wat oudere verkoopster, die minzaam glimlachte en hoog opgaf van de kwaliteit van het kledingstuk. (ze had me gezien toen ze (per ongeluk?) het gordijn van het pashokje opentrok; en vond dat de rok bijzonder goed bij me paste)
Gerustgesteld door deze reactie van de vriendelijke dame, kon ik geen deugdelijke reden meer bedenken om het niet te doen.
Ik wist het nu zeker, je kunt er als man uitstekend uitzien in een rok.

Dus dat lijkt aardig op wat jij zegt. Ik snapte ook niet goed waar mensen zich zo druk over maakten. In werkelijkheid zette ik een vrij vrouwelijk plaatje neer dat ik zelf mooi vond.

Kijk, en hier scheiden onze wegen. De (spijker)rok had zo’n krachtige stijl, dat deze beslist geen, wat jij een ‘vrouwelijke uitstraling’ noemt, veroorzaakte.
Die ‘zekerheid’ had ik! Dit ‘moest’ kunnen voor een man! Ik vond en vind nog steeds, dat ik in staat geacht mag worden dat (zelf) te beoordelen.

Dat komt wel behoorlijk overeen met Karli, maar Karli is van zichzelf duidelijk man, terwijl ik als het ware van mezelf iets vrouwelijks had. En net als bij Karli was dat plaatje, die kleding voor mij heel belangrijk.

Ik geef toe dat ikzelf ook niet zo’n indrukwekkende, mannelijke uitstraling bezit. Nooit gehad ook. “Daar heb ik mijn vrouw indertijd mee verleid”.
Ook daarom stond die rok mij zo goed. Wellicht. Een uitzondering? . . Dat denk ik toch niet.

Pas toen ik zelf helemaal los was van die kleding, ging ik beter zien hoe ik bij andere mensen overkwam.

Door mijn werkzaamheden in de reclamewereld ben ik redelijk goed op de hoogte van de wijze waarop ‘mensen’ reageren op ‘ongewone, nieuwe’ zaken.
Je kent intussen mijn standpunt in deze.

[Viqueen]

En nou gebruik je de woorden ' mannelijke uitstraling ' wel...die termen zijn je dus niet vreemd?

begrijp me goed,ik ben het deels met je eens,alles moet kunnen en zo...maar waarom kun je geen begrip opbrengen voor de termen Vrouwelijk en Mannelijk.

Ik als leek zie direkt in een voorwerp of het vormen heeft die overeenkomen met stoer,mannelijk of vrouwelijk,zacht,of hard...als reclame man moet je daar zeker oog voor hebben.

[willi]

En nou gebruik je de woorden ' mannelijke uitstraling ' wel...die termen zijn je dus niet vreemd?

Ik ben doorgaans heel voorzichtig met het gebruik van woorden die een indruk definiëren.
Natuurlijk bestaan de begrippen mannelijk en vrouwelijk. Deze hebben betrekking op iemands wezenlijke ‘uitstraling’. Een uitstraling die wordt veroorzaakt door zaken zoals geestkracht, beweging of handelen. Maar p.d. niet door levenloze dingen als kleren.
Snap je nu wat ik bedoel?

begrijp me goed,ik ben het deels met je eens,alles moet kunnen en zo...maar waarom kun je geen begrip opbrengen voor de termen Vrouwelijk en Mannelijk.

Zie boven.

Ik als leek zie direkt in een voorwerp of het vormen heeft die overeenkomen met stoer,mannelijk of vrouwelijk,zacht,of hard...als reclame man moet je daar zeker oog voor hebben

Ik ben bang dat mijn mening ten aanzien van levenloze vormen nogal afwijkt van het algemeen. Ik heb, juist als reclameman, geleerd voorzichtig te zijn met het toekennen van een geslacht aan een product. Dat beperkt je enorm in je uitdrukkingsmogelijkheden en klopt ook meestal niet.

[Viqueen]

maar de meeste mensen doen dat wel,en ik zelf ook.Bepaalde kleding die in een damesrek hangt maakt en accentueert het vrouwelijke lichaam nog 10.000 keer beter.Daarom noemen we het dus ' dameskleding ' dat kan je mooi vinden of niet,zoals gezegd heeft het ook met aantrekkingskracht te maken.

Ik heb dat geaccepteerd,ik wil me onderscheidend kleden van de andere mannen/mensen....maar hoef er niet als een kopie van een vrouw bij te lopen...omdat dat totaal zinloos is...

[willi]

maar de meeste mensen doen dat wel,en ik zelf ook.

Dat bestrijd ik toch ook niet. Echter, je weet wat Ibsen heeft gezegd, “de meerderheid heeft altijd ongelijk”.

Bepaalde kleding die in een damesrek hangt maakt en accentueert het vrouwelijke lichaam nog 10.000 keer beter.

Kom kom, overdrijven is kennelijk ook een vak. 10.000 keer nog wel.
Het is vanzelfsprekend dat kleding die op de vorm, en uitdrukkingsmogelijkheden van de vrouw is gemaakt,‘haar’ het beste staan. Maar dat is nog geen reden om die lappen textiel dan maar meteen ‘vrouwelijk’ te noemen. Immers, we noemen een mannenpak voor de vrouw toch ook niet ‘vrouwelijk’.

Daarom noemen we het dus ' dameskleding ' dat kan je mooi vinden of niet,zoals gezegd heeft het ook met aantrekkingskracht te maken.

Zodra kleding de specifieke ‘vormen’ van de vrouw volgt is er inderdaad sprake van dameskleding. En juist omdat die kleding de vrouw als een handschoen omkleed verraad deze de aantrekkelijkheid van de vrouw daarin.
Mag ik je erop wijzen dat het ALTIJD om ‘de vrouw’ in die kleding gaat en niet om de kleding op zich.

....maar hoef er niet als een kopie van een vrouw bij te lopen...omdat dat totaal zinloos is...

Wie beweert er dan dat dat zou moeten?
Alleen een travestiet probeert dat te bereiken!

[treintje]

Het leuke aan die foto is dat het een vrouw is, die door de gemiddelde hetero-man gezien zal worden als een knappe vrouw. Lang blond haar, goed gezicht, prachtige tanden, perfect figuur.

Het grappige is dat je uit het bijschrift kunt halen, dat ze heel negatief denkt over haar eigen uiterlijk.

Hier heb je dus een voorbeeld van een mooi iemand, die om een of andere reden toch negatief is over het eigen uiterlijk. Ontevreden dus.

Als ik het zo lees heeft ze dus niets om ontevreden over te zijn. Kijk, kleine onvolkomenheden heeft iedereen, maar door de bank genomen is ze gezegend met een mooi lichaam. Als ze desondanks heel negatief over haar eigen uiterlijk denkt, is er iets mis. Haar zelfbeeld klopt dan kennelijk niet met de werkelijkheid.

Ze is dan ten onrechte ontevreden, de mate van ontevredenheid is te groot waardoor het niet behapbaar is, en het ligt ook nog eens buiten haar invloedssfeer. Kijk, dat is dus niet goed. Ze is ten onrechte ontevreden met haar lichaam, maar ze kan het ook niet verder verbeteren omdat er feitelijk niets te verbeteren valt. Dat leidt alleen maar tot frustraties en een negatief zelfbeeld, en uiteindelijk tot een gebrek aan zelfvertrouwen. Daar word je dus ongelukkig van.

Toevallig las ik gisteren een artikel over de winnares van Holland's Next Top Model van een paar jaar geleden. Ze heeft een groot deel van haar prijzengeld niet kunnen verzilveren omdat ze met haar maatje 36 te dik was (!) Maat 34 is de norm, met maat 36 ben je te dik en moet je afvallen. Met maat 38 word je beschouwd als plus-size model. Voor de goede orde: Maat 40 á 42 is het gemiddelde in Nederland. Het gaat echt helemaal nergens over.

Maar goed. ze deed er alles voor om af te vallen, maar het is uiteindelijk niet gelukt; het meetlint zat op de botten. Maat 34 bleek voor haar fysiek gewoon onhaalbaar. Kijk, als je in zo'n situatie zit ga je eraan kapot. Dat kind heeft tegen anorexia aan gezeten. Je probeert iets na te streven wat onhaalbaar is. Daar lijkt het dan met die mevrouw van die foto ook op, hoewel misschien wat minder extreem.

Kortom: een beetje ontevredenheid is goed, maar het moet wel behapbaar blijven. Behapbaar betekent dan: te overzien, en je moet de mogelijkheid hebben om er iets aan te doen. Er moet altijd iets te wensen overblijven, zei mijn grootvader zaliger altijd. Met andere woorden: De kunst is dus om tevreden te zijn met wat je hebt. Probeer te verbeteren wat je kunt, maar accepteer dus ook dat er dingen zijn die je niet kunt veranderen.