Zo hoort het.

[willi]

Een prachtige dag, zonnig, weinig wind, alleen iets te koel.
De huwelijksplechtigheid werd gehouden in de door architect P.J.H. Cuypers gebouwde neo-gotische Vondelkerk aan de Vondelstraat, vlakbij het Vondelpark te Amsterdam; een prachtlocatie!
Mijn vrouw en ik besloten gebruik te maken van het openbaar vervoer, omdat onze hoofdstad per automobiel helaas moeilijk bereikbaar is en het parkeren een klein vermogen kost. Een nadeel is evenwel dat je dan reeds van te voren moet bepalen welke kleding je – rekening houdend met de temperatuur – voor de hele dag aantrekt. De dag zou namelijk worden besloten met een groot feest, tot diep in de nacht, bij de rivier waaraan de oude stad haar naam ontleende, de Amstel.

Het gecombineerde gewaad waar mijn echtgenote zich na veel gedelibereer in hulde, bestond uit een mouwloze paarse top met een kortgemouwde, lila bolero en een bijpassend bont gebloemd, transparant strokenrokje; welk ensemble uiteindelijk werd voltooid met een vleeskleurige panty en paarse high heels. . . Alleen de aanblik daarvan bracht mij al op temperatuur.
Ikzelf mocht er trouwens ook zijn. Die hemelsfraaie ¾ lange, soepelvallend gedessineerde rok, waarin de kleuren paars en diep blauw de boventoon voerde, gecombineerd met een lange wijdgemouwde, dunne, ruim gedecolleteerde blouse, in dezelfde kleur blauw en aangesnoerd met een brede zwarte riem, werd voltooid met blote benen in zwarte sandalen. (hier had ik liever wat meer van willen maken)

Natuurlijk werd onze inkomste ter kerke met verwondering, zo niet met verbazing gadegeslagen door de reeds aanwezige genodigden, vooral door de vrouwelijke helft daarvan. Doch, en dat moet worden gezegd, men vond onze outfits bijzonder geslaagd, óók die mij dus. Het was wel even wennen meende men, maar toch. . . En de bruid (we kennen haar al vanaf haar tweede jaar) was lyrisch! Ze ondervond het als een eer aan haar, dat ik haar hiermee verraste.

Het effect voor de rest van de dag was eindelijk eens vrij van de kledingdiscriminatie waaraan dit soort gelegenheden meestal mank gaat. Tenminste, niet zo teleurstellend als gewoonlijk.
Ik voelde mij iets meer gelijkwaardig aan de dames met ontblote schouders en ruggen, in dunne fladderjurkjes met veel en fraai, al dan niet bekoust, been. (en hakken)

De dag verliep zoals dat behoort. Tussen plechtigheid en feest door in het centrum wandelen, winkel in, winkel uit, en op een terrasje wat drinken met iets opgetrokken rok om de benen wat te bruinen. Complimenten ontvangen, voor zowel mijn vrouw als mij.
Ook in tram en trein geen onvertogen woord. Heerlijk! . . Zo hoort het!

En toen werd ik wakker. . .

[RokSterNL]

He Willi,

Ik begrijp er uit dat het waar is . Jij hebt het zo mooi omschreven. Dat ik nu begin te twijfelen. Waarom ? Om dat je eindigd met de laatste zin 'En toen werd ik wakker' Nu zet je mij op het verkeerde been. Is dit echt gebeurt wat je verteld, of zit er ook een kern van fanstasie in.

Ik vind het in ieder geval weer een mooi stukje schrijversproza.

[willi]

Beste Rokster, het was me wat waard geweest als dit geen droom maar werkelijkheid was geweest. Toch zit er wel degelijk een stukje waarheid in: ‘ik was dit aanvankelijk wel van plan’. Maar punt 1, ik kon niet aan die rok komen en punt 2, mijn vrouw werkte niet mee. Van het idee alleen al kreeg ze opvliegers. Jammer.

[RokSterNL]

Ik dacht zo, die Willi, wat een zaligheid. Is het voor deze gelegenheid toch de waarheid geworden. Alhoewel ik aan de andere kant zoals je uit mijn vorige reactie ook merkte toch iets van twijfel had. Vandaar dus ook de vraag aan jou.

Inderdaad heel erg jammer. Ik zag het zo voor mij.

[Jos]

Van het idee alleen al kreeg ze opvliegers.

Krijg je niet af en het idee: vlieg op mens

[willi]

Inderdaad