Wat draag je daarbij?

[willi]

Een onbelangrijk detail; maar ik moest vanmorgen naar de tandarts. Daarna zou ik mijn vrouw ophalen bij onze schoonheidsspecialiste. Een lieve jonge vrouw die haar praktijk uitoefent aan huis. Ze is getrouwd en heeft drie kleine kinderen.
Ikzelf kom daar ook regelmatig voor een behandeling en voel me daar heel goed bij. Ze is een vakvrouw in hart en ziel, en weet ongelofelijk veel van de menselijke huid; maar is verder nogal behoudend, en kleed zich tamelijk traditioneel.

Onze relatie is vriendschappelijk te noemen dus durf ik bij haar gerust in een, voor een man, ongewone outfit te verschijnen. Niet in een rok weliswaar, maar wel, zoals vanmorgen in een kerstglinsterachtige legging met een soepelvallende tuniek en hoge laarzen. Dat draagt óók erg lekker. En wat schetst mijn verbazing toen ze opmerkte dat ze ook zo’n legging had, maar niet wist wat ze erbij moest dragen. Mijn vrouw zij toen: “een leuk kort zwart rokje staat er vast leuk bij”. “Nou Wil dat moet je mij de volgende keer maar ‘ns laten zien”, antwoordde onze schoonheidsspecialiste, en keek me daarbij serieus aan. “Doe ik” zij ik schertsend, en nam toen samen met mijn vrouw afscheid van haar.

Wat betekent dit? Volgens mijn vrouw maakte ze gewoon een grapje; maar daar ben ik nog niet zo van overtuigd. Het klonk mij te concreet. Ik vermoed dat die behoudendheid van haar, alleen zichzelf en haar directe omgeving betreft en dat ze op dit punt geen problemen heeft met anderen. (Of ze dit ook tegen haar echtgenoot zou zeggen betwijfel ik.)
Ik loop nu rond met het plan me aan mijn woord te houden, door een volgende keer inderdaad een rok bij die legging aan te trekken en zo bij haar te verschijnen.
Alleen zal ik dan eerst een rok moeten aanschaffen.

Willi

[RokSterNL]

Ja, dus hebt echt al je rokken in de vuilniszak gegooid ?

Man, waar ben je in Godsnaam mee bezig, alleen omdat je vrouw het op een gegeven moment niet meer zo zag zitten dat jij rokken aan het dragen was. Terwijl ze daarvoor toch behoorlijk meegaand leek.

Als ik in jou schoenen zou staan, mits deze natuurlijk zouden passen , dat weet ik natuurlijk niet. Ik zou zeker nu een rok aan gaan schaffen, en deze nu niet meer in de vuilniszak gooien, maar gewoon netjes in de kast hangen. Of is jou vrouw ook zo'n type die alles wat zij tegen komt wat naar het vrouwelijke neigt in de vuilniszak mietert ?

Ik zou zeggen 'Een man een man, een woord een woord'. Deze uitspraak ken je toch wel ?

Lekker de volgende keer in een rok naar die schoonheidsspecialiste gaan. Nu kan je vrouw niets zeggen, want die schoonheidsspecialiste heeft het gezegd. Ik snap wel waarom je vrouw zei, dat die schoonheidsspecialiste het als een grap bedoelde. Dat is jou vrouw haar eigen gedachte, die ze wil spiegelen alszijnde de gedachte van die schoonheidsspecialiste.

Zo' n geintje heb ik vorig jaar ook aan de hand gehad in het verpleeghuis waar mijn moeder toen nog verbleef. Ik zou daar in het kader van een reïntegratietraject als vrijwilliger gaan werken. Echter mijn consulente bij het reïntegratiebureau had een gesprek gehad met de coördinatrice van de vrijwilligers daar. Ze had aangegeven dat ik een man was die rokken draagt. Die coördinatrice had toen gezegd, dat dat daar absoluut niet mogelijk was, omdat daar mensen zitten met allerlei handicaps dat die daar dan niet goed tegen zouden kunnen. Okay, ik kon op mijn kop gaan staan, maar niet in rok daar als vrijwilliger gaan werken. Kan je nagaan zelfs voor vrijwilligerswerk. De mensen die bij mijn moeder toen op de afdeling zaten heb ik nooit iets horen zeggen. Ik kreeg zelfs van een aantal van die oudjes complimnten, dat ze het een mooie rok vonden die ik aanhad. Ik vertelde dat toen tegen mijn tante en andere mensen. Die vonden dit maar pure onzin, en zeiden dat ik hier over moest gaan praten met haar. Gelukkig had ik haar e-mailadres, en heb toen ook gemotiveeerd dat de mensen het daar op de afdeling van mijn moeder en ook als ik elders door het verpleeghuis in rok wandelde geen enkel probleem vonden. Die coördinatrice is toen navraag gaan doen bij het afdelingshoofd van de afdeling waar mijn moeder zat. En het afdelingshoofd bevestigde dat er nooit problemen waren geweest. Weet je wat zij toen antwoordde ? Dat ze het gehoord had, en niet langer meer dwars wilde ligggen, en dat ik dus voortaan in een rok mijn vrijwilligerswerk kon komen doen. Vanaf dat moment heb ik dat toen ook iedere keer gedaan. De aanhouder wint. Dus ook in dit geval van jou zou ik zeggen, doen

[Peter v]

Willi, wat was dat een aangename verassing voor jou. Die vrouw had net als zo vele vrouwen geen enkele ""Probleem"" met hoe jij gekleed gaat. Sterker nog, begrijpend dat het niet om "vieze" redenen gaat, maar om je te uiten zoals je jezelf voelt, wordt dat des te meer gewaardeerd. En dat geven vrouwen dan graag aan. Het gebeurt mij regelmatig.

Maak daar gretig gebruik van, maar nog belangrijker, doe het niet onder de mom van "de ander vrouw heeft het van mij gevraagd" maar vanuit jezelf. Laat zien hoe wezenlijk belangrijk het voor jou is. Dat het een beslissing is van jou, en niet het opvolgen van alweer een instructie van een ander. M<annen hoeven niet te domineren, maar hebben wel recht op zelf beschikking net als de vrouw.

Wat ik niet begrijp, is dat jij duidelijk vrouwelijk gekleed "mag" gaan volgens jou vrouw, ( een tuniek is een zeer korte jurk. ) en met die mooie leggings en laarzen een mooie plaatje, wel erg vrouwelijk. Als dat dan mag, is het voor een leek en zelfs voor mij niet te volgen dat een rok dan niet "mag".
Het lijkt alsof er een macht spel gespeeld wordt, oftewel er zit geen logica in. En dat ten nadeel van jou, van de verhouding tussen beide.

Er is blijkbaar geen probleem voor jou vrouw om met een man gekleed als vrouw in het openbaar te gaan, maar ze wil niet met Iemand gezien worden in een rok.

Voor alle duidelijkheid het is niet mijn bedoeling in iemand ander zijn persoonlijke situatie te gaan graven, maar wel over situaties te discussiëren.

Het lijkt mij dat jij een belangrijk beslissing moet maken voor alle duidelijkheid voor beide, waar jij staat, in jou leven en dat van elkaar. Het heeft alle schijn er van dat jouw vrouw momenteel wel jou accepteert, maar dat niet voor de buiten wereld wil doen blijken, een onhoudbaar en erg verwarrend situatie.

Ik ben zo blij dat je datgeen met ons wil delen, daar kunnen wij allemaal van leren. En hopelijk ook jou een steun in de rug bieden om uiteindelijk de juiste beslissing te nemen naar jou standpunt. Één ding wat niet wacht, is de tijd. Dat is een essentieel en zo bepalend gegeven dat wij allemaal ondervinden. Wat er ook aan de hand is, er is geen tijd te verspillen.

Als je zelf er buiten staat is het dan gemakkelijk om te stellen dat een langzame opbouw van het idee dat mannen rokken en andere kleding "mogen" dragen.... de weg is om te volgen. Die heeft dan ook alle tijd, het maakt die ook niet uit of het een leven lang duurt of helemaal niet materialiseert. Wij de rokken dragers hebben geen tijd om te laten verspillen. Zo van "als wij (anderen, partners etc) net zo lang de boot afhouden, strategisch tegen werken is hij het beau en geeft hij het op of is hij al zo oud, dat het geen zin meer heeft, om in rok in de bejaarden huis te lopen.
Dat moet voor alleen al je persoonlijke welzijn voorkomen worden, en wij zijn diegene die daar wat aan kunnen doen.

Gewenning van wie dan ook kan dan ook alleen gebeuren als er daadwerkelijk iets is om "aan te wennen". Zo ook in een relatie. De man heeft na een aanloop periode eindelijk besloten rokken te gaan dragen. Punt. Wanneer dat al zo ver is, "moet" dat dan ook gebeuren. Doordat hij vervolgens daadwerkelijk rokken én publiek gaat dragen, kaan DAAR aan gewend geraakt worden. wanneer men niet rokken draagt, is het onmogelijk om "aan het idee" te gaan wennen, en het kan dan ook oneindig worden volgehouden dat diegene nog niet er aan toe is. Onder tussen wacht de rokken drager geduldig af, en doordat hij de bepaling bevoegdheid heeft toegespeld naar de partner / familie of wat dan ook, respecteert dat en heeft zijn eigen lot daar mee bezegeld. Foute boel. Er zijn momenten wanneer je voor jezelf moet opstaan en er voor gaan en staan. Hoe "vervelend" ( met krokodil tranen ) dat dan op dat eerste moment is voor de partner, het zal ook wel gewaardeerd worden dat jij in staat bent om ook beslissingen te maken en niet alleen de vrouw....

Alweer komt het ook neer op een besef, dat jij je lot in eigen handen hebt, en een gelijke partner bent in de partnerschap en ook wel beslissingen "mag" nemen waar de ander mee ingaan moet. Kan dat niet? ja zeker kan dat, want anders wordt die zelf beslissing bevoegdheid aan de ander ( de vrouw ) toegespeeld waarvan de uitkomst van te voren vrijwel zeker van te voren bekend is.

[rokwens]

Gewenning, daar gaat het om. Zowel voor jezelf als voor de omgeving.
Als je buurman steeds op pantoffels naar de bakker loopt, of je buurmeisje stapt van het zwembad recht naar de brievenbus, of je vriend loopt steeds in een jogging, of draagt een zwarte hoed....allemaal gewenning...De eerste keer kijk je even op maar nadien went het. Nieuwe danspartners vragen regelmatig wat ivm mijn kleding. Ook dit weeekend waren er al 3. Antwoorden : Je hebt gelijk // ja ik heb spijt dat ik nu een broek draag want het is hier te warm // of wij dragen ook broeken dus..
Maar bij de volgende ga ik vragen wat ze ervan vinden als hun eigen man ermee af komt.

[Peter v]

In zo vele postings is al duidelijk (voor mij) geworden, en natuurlijk uit mijn eigen ervaringen, dat vrouwen emotionele wezens zijn. Zij staan over het algemeen erg open voor mensen met emotioneel openheid, die durven zichzelf te zijn.
Mannen, niet alle natuurlijk, maar de "macho" type waar wij het meest last en tegenwerking van hebben, staan helemaal niet open voor mannen die emotie tonen, het moet alleen "macho" whatever dat eigenlijk is... en niets anders. Tunnel zicht is dat. Een heel nauw, enge kijk, feitelijk macht willen tonen maar eigenlijk een enorme zwakheid vertonen.

Vandaar dat er toch zo veel vrouwen zo enthousiast zijn over mannen die rokken dragen, denk ik, niet louter omdat zij een rok aan hebben, maar dat die mannen het in hun hebben zich zo te kleden in ieder geval zoals zij dat willen, hun emoties bloot geven, niet van die mannelijke "meelopers" die wel gevarieerd emoties, gevoelens kunnen hebben maar schijtend benauwd zijn om ze te openbaren.

Dan komen de vrouwen die misschien voor een ander heel open en enthousiast kunnen zijn voor een man in rok, maar eenmaal thuis HUN man het verbieden... Tja dat begrijpt toch niemand.

[Roktom]

Willi,

Jou vrouw is nog tolerant vergeleken die van mij.
Ik mag van haar alleen op zolder in een rok lopen.
Buiten mag van haar niet, nu doe ik dat toch.
Ik ben 55 jaar en laat me echt de les niet lezen.
Ja ik heb wel eens gedacht; ik pak mijn spullen en ik ben weg hier.
Een leven zonder vrouw die niets goed vind.
Maar ja, schiet ik daar iets mee op??
Nee dus.
Vrouwen zijn over het algemeen niet zo makkelijk, zeker die van mij niet.
Maar om nu weg te gaan voor een rok, nee ik denk er nog niet aan.
Ik doe mijn ding, zonder dat ze dat weet/of wel.
Kan me echt niets schelen.
Als ik naar Rokster ga, ben ik in rok, ja in de trein.
Moet ik haar ophalen van haar werk, ben ik in broek.
Geven en nemen.
Bij mij werkt het, nog steeds.

[Peter v]

Roktom,

"Ik ben 55 jaar en laat me echt de les niet lezen."
"Ik doe mijn ding, zonder dat ze dat weet/of wel."
"Kan me echt niets schelen."

Jij bent één van de weinigen die man genoeg is om op de forum zijn persoonlijke situatie te vermelden, daar voor vol lof.
Jammer is het dan dat ogenschijnlijk je jezelf toch laat intimideren. ( Ja Ja ik heb gemakkelijk praat )
Zij ( je vrouw ) weet waarschijnlijk donders goed dat je nog rokken openlijk draagt, maar wil klaarblijkelijk de schijn op houden ( voor wie en ter welke doel? ) dat jij een man bent die net als alle andere mannen is, één van de biljoen klonen.
( Dat jij man bent weet zij aldoor, mag ik aannemen, wanneer de kleding eraf gaat....... Dus daar kan zij ( de vrouw ) toch geen twijfels over hebben )

Erg jammer is dat. Het geeft toch beslist wel zijn stress, het is dan de vraag wat is beter, een verdere leven in een stress situatie of dat jij rokken gaat dragen waar en wanneer je dat zelf wil, en maar ziet wat er dan van komt. De ander is dan aan zet, wat heb jij dan liever, jij in de stress, of zij, tenminste als ze dan nog wil volhouden dat er dan iets ""Mis"" met je zou zijn...... of whatever. Zij doet jou nu wat aan, als jij je kleedt zoals jij dat wilt, doe je niemand wat aan, maar ben jezelf. Zij is ook haarzelf, in kleding mag ik aannemen, nou dan mag jij dat ook.

Ik kan het ook wel laten zo te praten, maar ik vind dat het bespreekbaar moet zijn en moet besproken worden, hopelijk ten goede van de man, en tengoede van alle anderen die met soortgelijke situaties verkeren.

Zo heeft niemand leren zwemmen, van "ja het water is nat, ga er maar niet in"... in plaats van, "je wilt zwemmen leren, spring er maar in" Wetend dat je je vast de eerste keer zal verslikken, het is het allemaal meer dan waard. .... Zonder nat te worden zal je nooit leren hoe het is om te zwemmen en kun je er nooit van genieten, al zal je nog weleens je je verslikken in het water.

Als wij, zeker op de forum zouden zeggen, vermijd elke confrontatie, ga alles uit de weg, nou dan draag ik ieder één die ook maar iets anders wil zijn dan de anderen om zich heen het meteen te vergeten en zsm weer één van de klonen worden die de anderen ook zijn. Dat het niet altijd zonder horten of stoten zal gaan is wel bekend. Echter er is niets wat meer voldoening geeft, denk ik dan wezen wie je zelf echt bent. Niemand anders op de hele wereld heeft het recht jou dat op welke manier dan ook te beletten. Wie is er bereid er voor te strijden als het wel belet wordt?

Roktom, doe wat jij voor jezelf verantwoord / rationeel vindt, wat een ander ook zegt of voorstelt. Je bent alleen jezelf verantwoording nodig.

[Roktom]

Peter,

Het is inderdaad belachelijk voor worden, dat be ik met je eens.
Maar, er staat ook nog een ander ding achter.
Ik kan nu wel in rok gaan lopen en zeggen jullie bekijken het maar, ik loop hoe ik wil lopen.
Maar dan zijn de poppen aan het dansen hier, op ze zachts gezegd de hel breekt los.
Kan direct mijn spullen pakken, ja hoor ik jou dan zeggen dat pik je toch niet.
Nee, maar om heel de familie/schoon familie over me heen te krijgen, daar heb ik geen trek in.
Buiten dat, waar moet ik naar toe, en al mijn spullen?
Heb je enig idee wat voor romp slomp dat dat met zich mee brengt?
Ik heb een nieuw huis nodig, echtscheiding, huilende kinderen, boze familie, alle administratie moet om gezet worden.
Man dat is me het echt niet waard.
Ik hoor je nu roepen: je laat je toch niet door je vrouw de les lezen?
Afpersing noemen ze dat, en ja Peter dat is ook zo.
Maar is het dat allemaal wel het waard??
Ik ben daar nog niet uit.
Voor een rok?????????????

[willi]

Scheiden van alles wat je in jaren hebt opgebouwd? Voor het vrij kunnen dragen van kleding die anderen niet bevalt? Of is de situatie ook om andere redenen onhoudbaar geworden?
De complexiteit van een huwelijk, een gezin en familiebanden is zo omvangrijk, dat je er niet zo makkelijk een beslissing over kunt nemen.

Het is een kwestie van wegen tussen appels en peren. Misschien kun je wel miljonair worden door je familie en vrienden te verkopen; maar wat is je het liefst?
Soms kan een mens niet ‘alles’ willen, maar als de andere partij dat ‘wel’ kan, door jou iets te verbieden en er niets tegenover te stellen, is er toch iets behoorlijk scheef.

Ter vergelijking: mijn directe familie zegt van mij te houden, maar zegt er niet bij dat ze houden van het ‘plaatje’ dat ze van mij hebben; een keurige, brave, modale, en daarmee ‘verheerlijkte’ man en vader.
Een man en vader waarmee ze voor de dag kunnen komen, als iemand die zich gedraagt zoals het hoort en waarover geen ‘lastige vragen’ worden gesteld. Vragen zoals: waarom draagt jou man/vader rokken? Is ‘ie ziek? Wil ‘ie vrouw worden? En meer van die vragen waar het gepeupel lol in heeft om je familie in verlegenheid te brengen. En . . . ze kunnen het niet verdedigen, omdat ze, als vrouwen, er zelf ook niets van snappen.

Maar gelukkig verbied mijn vrouw mij niet ‘aparte’ kleren te dragen; dat vindt ze zelfs leuk.
Alleen die rokken . . , die kan ze niet verdedigen tegenover haar omgeving. Die zijn eng!

[Roktom]

Willi,
Het blijft appels en peren.
Maar ik zit nu goed in mijn vel, en heb deze zaak hierbij aangenomen.
Zij weet het, maar verbieden kan ze het niet, ja ze vind het niet leuk.
Ik kan er mee leven zo.
Als het gekker wordt kan ik altijd nog kijken wat ik ga doen.
Voorlopig hou ik het zo.