Wat draag je daarbij?

[willi]

Beste Roktom.
Ik ben erg nieuwsgierig naar de motivatie van jouw vrouw. Ik neem aan dat ze je een verklaring heeft gegeven waarom ze er problemen mee heeft dat je rokken wil dragen.
Mijn vrouw heeft geen principiële bezwaren tegen het dragen van rokken door mannen. Ze vindt het alleen vervelend om bang te moeten zijn dat mensen ons bespotten, zonder de mogelijkheid te hebben deze mensen ervan te overtuigen, dat ze onredelijk bezig zijn.
Ze voelt zich er door 'haar betrokkenheid' ellendig bij, en dát wil ik haar, als het even kan, besparen.
Maar ook zij heeft haar grenzen bij het beknotten van onze vrijheid van kleden. Ze stimuleert mij zelfs tot het dragen van betrekkelijk 'ongewone' kleding. Alleen rokken . . . ; die kan ze niet verdedigen. Al geeft ze toe dat ze me uitstekend staan.
Ik heb wel eens de indruk dat we op zoek zijn naar die ene rode knop, vlak om de hoek, binnen handbereik. Maar wel tussen duizenden andere knoppen. De knop die met één druk alles zal veranderen. Zo dichtbij zijn we!

[Roktom]

Willi,
Mijn vrouw is van mening dat als ze iemand in rok had willen trouwen dat dan een meisje had moeten zijn, geen man.
Zij vind een rok bij een man niet staan.
Maar alles wat ik doe, vind ze goed tot op een zekere hoogte.
Ze wast mijn rokken en andere dames kleding van mij, daar heeft ze geen moeite mee.
Maar als ik in het openbaar ga, dat wil ze liever niet.
Ik denk ook dat ze dit niet kan verdedigen.
Het gaat hier om een stukje opvoeding, wat zij heeft gehad.
Bij mij thuis gaf men daar niets om, man in rok geen probleem.
Mijn ouders vinden het nog steeds geen probleem als ik in rok verschijn bij hun.

[Peter v]

Willi,
Het blijft appels en peren.
Maar ik zit nu goed in mijn vel, en heb deze zaak hierbij aangenomen.
Zij weet het, maar verbieden kan ze het niet, ja ze vind het niet leuk.
Ik kan er mee leven zo.
Als het gekker wordt kan ik altijd nog kijken wat ik ga doen.
Voorlopig hou ik het zo.

Wie geeft je niet groot gelijk?
Tenslotte moet JIJ er mee om gaan.
Nog Dit;
Quote: "Buiten dat, waar moet ik naar toe, en al mijn spullen?
Heb je enig idee wat voor romp slomp dat dat met zich mee brengt?
Ik heb een nieuw huis nodig, echtscheiding, huilende kinderen, boze familie, alle administratie moet om gezet worden.
Man dat is me het echt niet waard.end Quote.

Ja en of weet ik dat maar al te goed. ben immers drie en een halve jaar geleden gescheiden in goede verstand houding.
Heb er geen seconde spijt van.

[Peter v]

Scheiden van alles wat je in jaren hebt opgebouwd? ..... etc.

Ter vergelijking: mijn directe familie zegt van mij te houden, maar zegt er niet bij dat ze houden van het ‘plaatje’ dat ze van mij hebben; een keurige, brave, modale, en daarmee ‘verheerlijkte’ man en vader.
Een man en vader waarmee ze voor de dag kunnen komen, als iemand die zich gedraagt zoals het hoort en waarover geen ‘lastige vragen’ worden gesteld. Vragen zoals: waarom draagt jou man/vader rokken? Is ‘ie ziek? Wil ‘ie vrouw worden? En meer van die vragen waar het gepeupel lol in heeft om je familie in verlegenheid te brengen. En . . . ze kunnen het niet verdedigen, omdat ze, als vrouwen, er zelf ook niets van snappen.

Maar gelukkig verbied mijn vrouw mij niet ‘aparte’ kleren te dragen; dat vindt ze zelfs leuk.
Alleen die rokken . . , die kan ze niet verdedigen tegenover haar omgeving. Die zijn eng!

Prachtig gesproken.

Nogmaals, mensen / familie zogenaamde vrienden, wie dan ook, die jou als jezelf niet wil accepteren, respecteren kun je missen als kies pijn. Familie is alleen familie wanneer ze ook van je houden cq je respecteren. Wanneer dat niet het geval blijkt, zijn het gewoon andere mensen, waar je dan dikwijls niets mee te maken wil hebben. Je geeft echt niets op, al de poppenkast, van schijnheiligheid dat Willi nu eens ipv ik zo mooi heeft verwoord. Je kunt nooit iets verliezen dat jou nooit gegund is, dat nooit JOU persoon vriendelijk gezind is, en dus feitelijk nooit heb gehad. Want vriendschap is respect.

je distantiëren van mensen die jou niet vriendelijk gezind zijn is het beste wat je jezelf aan kunt doen. Houd opruiming en maak ruimte voor mensen die wel jou het respect geven die jij verdient. Dit is natuurlijk niet puur naar Roktom gericht, maar voor alle mannen die in een soort gelijke situatie zich bevinden, of je een rok drager bent of niet. Wat ben jij zelf eigenlijk als je maar aan blijft pappen met mensen waarvan aan beide kanten duidelijk is dat zij geen respect voor jou hebben? Het vereist kracht om de stap te maken maar is zeer bevredigend daarna. "Maar ik heb die mensen nodig". Waar voor dan? Zij minachten jou, en gebruiken jou aanwezigheid om zich in aanzien te verhogen. Bah.

Ik denk ook dat velen bang zijn om een eigen leven uit te stippelen, en zich angstvallig vast klampen aan wat er al is, of het nu goed of slecht voor hun is. Alweer begrijpelijk, maar dat biedt geen toekomst.

[Roktom]

Peter en willi,
Heb ik jullie wel eens het verhaal van Jan verteld?
Dit was in 1972.
Jan woonde bij ons in de straat en was getrouwd, geen kinderen.
Jan werkte bij de NS, en was van het type sul.

Dit is wat mijn moeder er over vertelde:
Op een dag stond Jan de was op te hangen in de tuin.
Dat was toe de tijd voor een man al erg vreemd.
Maar wat zagen de buurvrouwen nu? Jan hing het ondergoed van zijn vrouw aan de waslijn.
Haar ondergoed, schande....
's avonds werden de mannen daar over ingelicht.
De mannen zouden Jan wel even aan pakken, was hij nou helemaal gek, het ondergoed van zijn vrouw!!!
En Jan werd aangepakt, bont en blauw was hij, en zijn fiets total loss.
Zijn vrouw werd ook de waarheid verteld.
Na een tijd werd er verteld dat Jan in een jurk was gezien, in zijn eigen huis.
Nu wisten ze het zeker Jan was een viespeuk.
En die mensen horen hier niet.
Van Jan hebben we nooit meer wat gehoord.
Ze zijn hals over kop verhuist.
En dit was in 1972.

[Roktom]

Peter,
Ik heb nu zo iets van weg wezen hier.
Maar hoe pak ik dat aan?
Jij heb ervaring.
Hoe heb jij het gedaan?
Help me s.v.p.

[Peter v]

Roktom, je kunt ook evt. pm'n.


"Weg wezen hier... "

Dat klinkt niet zo best.
Allereerst, waarom daar weg wezen? om iets wat toen in een heel ander tijd was, en zijn dan die aso's er nog en hebben die nog dezelfde gedachten.... Tja, misschien wel. Tja weg wezen, dat is dus verhuizen, en denk ik scheiden, al zou dat niet perse hoeven,.... althans... Het is nog altijd zo dat de man een rok kan gaan dragen en dan maar zien wat de vrouw doet, en als ze vindt dat ze daar niet mee over weg kan, is ZE vrij om de koffer te pakken.... Laat haar maar vertrekken.

Maar Het is een nogal beladen uitspraak.

Verhuizen dus. Maar waar naartoe? Als je verhuist omdat je denkt in en onvriendelijk buurt te wonen, zal je dan ZEKER van te voren moeten na gaan of de nieuwe locatie niet nog erger is, oftewel de mensen die daar dan wonen / verkeren. Weg rennen voor MOGELIJK last is een gebed zonder einde. Probeer eerst maar vol op voor je eigen op te komen door te doen zoals jij dat normaal vind, gerokt of niet. anders blijf je weg rennen. Sta voor wie je bent, en als er echt rampen dreigen, dan is het verstandig een ander onderkomen te zoeken. Maar verplaats het probleem niet naar een ander locatie, want dan sta je daar voor hetzelfde feit.

Tja wat het andere betreft, Ik heb er geen spijt van dat wij uit elkaar zijn gegaan. Zat ik niet op te wachten maar het was wel het beste. Anders heb je twee mensen die een onnatuurlijk leven leiden en nu zijn het weer twee vrije individuelen. Één moet dan wel vertrekken, en die moet dan wel een ander onderkomen vinden en opnieuw inrichten al dan niet met een deel van de inboedel van voorheen. Het geeft je wel kans om alles zo "in te richten" zowel je huis als je leven zoals je dat zelf wilt. Financieel wordt het natuurlijk ook anders. Maar ook al betekent het een teruggang financieel, als je niet gelukkig bent in een partnerschap dan bepaalt dat je leven en is een ander financieel situatie het minst kwade van de twee. "ik zit hier goed, maar ben dood ongelukkig, ben als het ware gevangen in mijn eigen huis..." Nou dan maar met minder toe, maar en vrij man. En dan zien om er beter voor te komen te staan. Maar dat zijn allemaal zaken die per geval kunnen verschillen. Ook al heeft je cel een enorme Digitaal plasma screen en een bad, Bose surround, en een gras mat en een hond, en drie 5 ster maaltijden per dag, gevangen zit je wel. Dan maar met minder toe en een vrij man.

Mits het in goede verstand houding gebeurt, ben je weer snel de oude, en kan je leven pas echt beginnen zonder dat de ander er beperkingen aan op legt. Het kan bevrijdend werken. Je moet dan wel er helemaal voor gaan, met in dit geval het rok dragen, anders heeft het weinig zin.

Eerst maar zien in de huidige situatie hoe het lijkt als je je leven gaat leiden zoals dat VOOR JOUW EIGEN WELZIJN nodig is, en dan verder zien. Wij proberen het vast allemaal wel eens ergens mee, weglopen van dingen die we even niet aankunnen of durven, maar het beste is natuurlijk om de strijd aan te gaan terplaatse en als alles niet werkt dan een ander oplossing, vertrekken bv zoeken.

[willi]

Uit de wereld van travestieten en transseksuelen is het bekend dat er veel man/vrouw relaties sneuvelen. Het lijkt erop dat de meeste vrouwen kiezen voor het ‘plaatje’, boven het innerlijk van de man. Terwijl zij het zijn, die hun mond vol hebben over het belang van dat innerlijk; maar tegelijkertijd het voldoen aan de ‘normen van de ‘huidige’ maatschappij’ voorrang verlenen! Het dragen van rokken door mannen is daarbij slechts een toevallige aangelegenheid.

De huidige norm op het gebied van de persoonlijke presentatie wordt bepaald door vormgevers en verkopers, die zich volledig richten op de aankleding en uitings-/bezigheidsmogelijkheden van de vrouw. Zij is, zeker in de westerse wereld, en onder invloed van emancipatie en commercie, op een zéér hoog, voor mannen onbereikbaar, voetstuk geplaatst. En de man wordt daarbij gestraft voor zijn, in haar ogen, jarenlang gepleegde onderdrukking.

De eenzijdige rok/broeksituatie is een eigen leven beginnen te leiden, als voorbeeld van de onrealistische scheiding tussen de mannen- en vrouwenwereld. Bepaald door een pietluttige instelling van pietluttige (lees: angstig conservatieve), maar helaas de tendens aangevende mensen in onze maatschappij.
Onze echtgenotes zijn gevoelig voor de mening van deze mensen, en trachten hun omgeving daarmee in overeenstemming te brengen, en houden!

Ziehier de controverse tussen rokdragende mannen en hun vrouwen.
Ieder zijn/haar eigen weg laten gaan ligt dus voor de hand, maar is wel het kiezen van de weg van de minste weerstand. Alleen als het leidt tot grote problemen binnen huwelijk en gezin, en alle pogingen om elkaar de ruimte te geven zijn mislukt, is de enige weg elkaar vaarwel te zeggen en apart door te gaan met leven.

[Roktom]

Willi,

Wat is dit?

W...............................................????????

[willi]

Roktom
W... vertegenwoordigd mijn onvermogen een tekst te wijzigen en opnieuw op te slaan.
Foutje dus.

Willi