Naar de chinees

[willi]

Naar de chinees.

Mijn vrouw is voor een paar dagen met haar collega’s neergestreken in een oord waar men aan teambuilding kan doen; dat betekent dus voor mij: ‘alleen’ eten. De afhaalchinees is dan dé aangewezen instelling om voor weinig geld aan een behoorlijke maaltijd te komen.
Het is half zeven als ik stop met mijn werk en plannen maak om de inwendige mens tevreden te stellen. Naar de chinees dus. Op dat moment draag ik een kostuum, bestaande uit een wit (heren)overhemd met ruches aan één zijde van de voorsluiting, een bijna witte maillot met gladde, slanke, zwarte laarzen met rubberen zolen, een kort spijkerjasje en een rechte spijkerrok met een zwarte riem. Ik draag principieel geen stropdassen; maar bij dit ensemble had dat niet misstaan.

Ik kom regelmatig bij deze chinees, en ga daar als uitzondering en om onnaspeurbare redenen altijd in rok naartoe; misschien om de ontspannen sfeer die er hangt.
Voor de spiegel staand pleeg ik een kritische, laatste check en constateer dat ik er fraai en mannelijk, correct en bijna zakelijke uitzie; dus het moet kunnen. Deze outfit bezit mijns inziens precies die aspecten, die van belang zijn voor de acceptatie van het ‘mannelijk’ rok dragen.
Welgemoed stap ik in de auto en rijd naar de Aziatische voedselbereider aan de buitenzijde van het plaatselijke winkelcentrum. Het parkeren is na zessen gelukkig gratis; want je moet een flink eind lopen voor een parkeermeter.

Toch altijd wat gespannen; ‘ik wacht tot een aantal luid schreeuwende jongeren voorbij zijn’; stap ik uit en loop zo onopvallend mogelijk naar de ingang van het restaurant. Een open trap in een ruime hal, een ‘duwen’deur en ik ben binnen. Het is rustig bij de afhaalbalie; er zit een ouder echtpaar met een ‘dochter?’ te wachten en bij de balie staat een té forse ‘echte’ man af te rekenen. Die man heeft iets, waardoor ik met samengeknepen billen achter hem aansluit. ‘Dit is toch te gek’, denk ik en recht mijn schouders als de balie vrijkomt en een vriendelijk stem vraagt: ‘zeg thu èt maal’. Ik doe op een zachte, ondefinieerbare toon mijn bestelling, betaal de schade, en kijk om naar een zitplaats. Er is aan één muur een hele rij stoelen vrij, dus ga ik aan het eind van die rij, vlak bij de ingang naar het restaurant, zitten, en pak een willekeurig tijdschrift om ‘zogenaamd’ te gaan lezen, en kijk dan onopvallend rond.

De opgepofte, stoere man blijkt totaal geen belangstelling voor zijn omgeving te hebben en lebbert, naar de grond starend, aan zijn biertje; het echtpaar met dochter daarentegen, laat met betekenisvolle heen en weer schietende blikken merken dat ze iets te ‘vinden’ hebben. Er wordt druk gefluisterd tussen vader en moeder terwijl dochter nurks voor zich uit zit te staren. Het is weer zover, denk ik en verdiep me in een oninteressant verhaal over het kweken van bladluis, of zoiets.

‘Nummel dlieennegentugh’, hoor ik roepen; het is voor ons drietal; dat na hun vetvrije zakken te hebben ontvangen de zaak verlaten. Moeder kan echter niet nalaten toch nog even 'vrij luid', de opmerking te plaatsen: ‘loopus effe door, ik krijg ut hier veels te warm’. Dank u.
Na onze BierAchilles ben ik aan de beurt voor de voedseluitreiking en stap daarna rechtop en hoofd omhoog naar de uitgang, de hal met trap, de parkeerplaats en m’n auto; naar huis.
De volgende keer ga ik toch weer in rok!

Willi

[RokSterNL]

Proficiat voor je doorzettingsvermogen . Het kost misschien wel bloed, zweet en tranen door de spanning, maar je hebt het toch maar mooi gedaan. Misschien is het genieten ervan nog niet zo tot zijn recht gekomen als dat je in werkelijkheid wel zou willen. Ik herken dit van mij in het begin toen ik de stap naar buiten in rok ben gaan maken. Je bent nog te veel gefocust op de omgeving. Nu echter na zo'n pakweg 5 jaar in het openbaar in rok te bivakkeren merk ik dat ik er nu gewoon met volle teugen van geniet, en het is voor mij een tweede natuur geworden net als dat ik een groot deel van mijn leven broeken heb gedragen. Ik ben er van overtuigd beste Willi als jij zo :door blijft zetten zoals je nu ook gedaan hebt, het stadium van volop kunnen genieten van het dragen van je rok in het openbaar ook komt. Dus zoals Barry Stevens altijd zei 'Vooral doorgaan'.