geen reactie van liftster

[manrokkilt]

Vandaag een kleed) (*) gekocht in de solden bij WE en onmiddellijk aangetrokken.
Op weg naar huis ter hoogte van het tankstation in Ranst een liftster opgepikt en een half uurtje later weer afgezet aan het tankstation voorbij Tessenderlo.
Heel de rit hebben we gepraat over allerlei zaken (beroep, vakantie, haar lift-route, ...)
Over mijn kleed zei ze geen woord, hoewel ik zeker weet dat ze het gezien heeft: ik heb haar ogen een paar keer naar mijn benen zien dwalen.
Het kleed werd dus totaal genegeerd en zo hoort het ook. Ik voelde me helemaal op mijn gemak. Of dat voor haar ook gold, weet ik niet, maar ze kwam in elk geval heel spontaan over.
Eigenlijk een zeer positieve ervaring dus.

(*) Het kleedje is eigenlijk een lang t-shirt voor dames. Het t-shirt zit elastisch om het lichaam en komt tot ongeveer 20cm boven de knie, dus relatief kort.
Kleur: effen grijs/blauw.
PS. Ook de verkoopster bij WE was bijzonder vriendelijk.

Prettig weekend!

[RokSterNL]

Prachtig, dat dit zo positief verlopen is. Je weet dus niet of zij het ook echt gezien heeft. Dat doet er ook niet toe het is weer een stap voor uit. Proficiat !

[Rinus54]

Manrokkilt. Ik heb ook een soortgelijke ervaring opgedaan verleden weekend toen ik op bezoek ging bij mijn moeder in het verpleeghuis. Ik werd daar opgevangen door een dienstdoende verpleegkundige die mij kent, ze weet voor wie ik kom. Toevallig ging het die dag niet zo goed met mijn moeder en ze gaf mij te kennen dat ze die middag in bed te vinden was. Ik had lekker een rok aangedaan en aangelaten en ik kon aan eerste reactie van de verpleegkundige zien dat ze dit van mij niet verwacht had, na verloop van tijd ken je de gezichten en namen ook en tot nu toe had ze mij als man gezien om het maar zo te zeggen. Verder nog wat doorgepraat over het wel en wee van mijn moeder, haar bedankt voor de zorg en aandacht en verder met mijn moeder alleen gelaten.
Verder ook niets over de klederdracht gezegd, dus ik weet niet hoe ze ertegenover staat. Ze spreekt mijn zus nog weleens, omdat zij meerdere keren per week naar mijn moeder gaat. Die kennen elkaar nog beter. Misschien heeft ze het er met haar nog wel over. Ik hoop dan misschien te horen wat ze ervan vindt.

[RokSterNL]

Dan nog Rinus, als er eventueel een reactie komt positief of negatief, laat je niet uit je rok jagen . Zonder schroom de volgende keer weer in rok gaan. Nu weet je de gedachte nog niet van die verzorgende/verpleegkundige, en misschien valt het best allemaal mee, maar ik wil je alleen maar dit advies geven. Je doet er per slot van rekening niemand kwaad mee. En zoals ik je toen hier thuis bij mij heb ontmoet je draagt het op een zeer positieve wijze uit. Je doet alleen jezelf dan tekort, en dat is het niet waard. Mensen die er niet tegen kunnen, kijken maar een andere kant op.

En jou moeder weet die het dat jij inmiddels in rok liep voor die tijd al toen je daar nog nooit in rok was geweest ? Heeft zij nog iets gezegd tegen jou daarover ?

[jan]

Ik bezoek regelmatig de oude moeder van een kennis in het verpleegtehuis om de hoek. Toen het beter weer werd ging ik in een rok. Enkele dagen later belde de kennis met de mededeling dat Ma dat niet op prijs had gesteld; het personeel had haar allerlei vragen gesteld.
Ik ga echter alleen nog als het geen rokkenweer is want bij mooi weer draag ik nu eenmaal rokken en dat ga ik voor een mevrouw die dat niet leuk vindt echt niet laten.

[RokSterNL]

Ik bezoek regelmatig de oude moeder van een kennis in het verpleegtehuis om de hoek. Toen het beter weer werd ging ik in een rok. Enkele dagen later belde de kennis met de mededeling dat Ma dat niet op prijs had gesteld; het personeel had haar allerlei vragen gesteld.
Ik ga echter alleen nog als het geen rokkenweer is want bij mooi weer draag ik nu eenmaal rokken en dat ga ik voor een mevrouw die dat niet leuk vindt echt niet laten.

Groot gelijk Jan, dan maar minder op bezoek.

[Rinus54]

En jou moeder weet die het dat jij inmiddels in rok liep voor die tijd al toen je daar nog nooit in rok was geweest ? Heeft zij nog iets gezegd tegen jou daarover ?[/quote]


Nee, mijn moeder is dermate dement dat ze geheel een eigen wereldje heeft opgebouwd. Als ik daar kom moet ik altijd afwachten hoe ze is, wel goedgeluimd hoor, maar heel vaak afwezig. Dan zegt ze "u" tegen mij en waar ik vandaan kom.
Prettig is het niet, maar toch ga ik maar regelmatig kijken. Jij zeker RokSter, weet wat het is om je ouders niet meer bij je te hebben. Ze is 88 ondertussen, ik kan me niet voorstellen dat ze 100 zal worden. Uiteraard mag het wel want op haar manier is ze niet ongelukkig heb ik de indruk. Wat ik dus aanheb gaat dus niet mee in haar beleving. Mede hierdoor durf ik de sprong aan in rok naar het tehuis te gaan.

[willi]

Het blijft moeilijk om reacties te peilen, zelfs, of misschien wel juist, bij mensen die je kent. Wat dat betreft denk ik nog vaak aan de kapster die mijn haar regelmatig onderhanden neemt. Ik kwam daar al een tijdje (met mijn vrouw) in kleding die steeds een stapje ‘ongewoner’ werd. Laarzen met een hak onder een broek – Een t-shirt-achtig, grijze tuniek met idem legging; eerst met platte- en later laarzen met een hak.
Daar was ze 'meende ik' al redelijk (‘dank zij’ de aanwezigheid van mijn vrouw) aan gewend.

Veel later bleek dat ze door deze 'afwijkende' kleding (‘ondanks’ de aanwezigheid van mijn vrouw) op een verkeert spoor was geraakt. Toen ik namelijk de eerste keer (zonder mijn vrouw) in een lange spijkerrok verscheen knikte ze begrijpend. Ze vond dat ik het gewoon moest doen; vrouwenkleren dragen, en vroeg en passant of ik me al had laten opereren. . . . ‘Ze dacht dus dat ik een trans was’.
Mijn verhaal over het recht van mannen om rokken te mogen dragen als ze daar zin in hebben, hoorde ze nogal sceptisch aan. Ze knikte slechts en trok een beleeft gordijn over haar gezicht. Er is daarna nooit meer over gesproken. Onze relatie is overigens nog steeds prima.

[RokSterNL]

Nee, mijn moeder is dermate dement dat ze geheel een eigen wereldje heeft opgebouwd. Als ik daar kom moet ik altijd afwachten hoe ze is, wel goedgeluimd hoor, maar heel vaak afwezig. Dan zegt ze "u" tegen mij en waar ik vandaan kom.
Prettig is het niet, maar toch ga ik maar regelmatig kijken. Jij zeker RokSter, weet wat het is om je ouders niet meer bij je te hebben. Ze is 88 ondertussen, ik kan me niet voorstellen dat ze 100 zal worden. Uiteraard mag het wel want op haar manier is ze niet ongelukkig heb ik de indruk. Wat ik dus aanheb gaat dus niet mee in haar beleving. Mede hierdoor durf ik de sprong aan in rok naar het tehuis te gaan.

Jazeker weet ik maar al te goed dat ik mijn beide ouders in 10 weken tijd achter elkaar verloren ben. Waarvan ik mijn vader nog steeds mis. De pijn is weg maar het gemis niet. Vooral in tijden en kleine onozele gebeurtenissen die bij mij meer impact hebben dan de gemiddelde mens vanwege mijn beperking. Overigens wil ik wel kwijt dat ik hiermee niet wil zeggen dat ik mijn moeder daarom minder mocht. Ik heb dat ooit na het overlijden van mijn moeder daar weleens met een vezorgende en voormalig afdelingshoofd over gehad. Nee, dat is niet zo, maar heel onbewust heb je door de jaren heen dat je moeder niet meer thuis was toch afscheid van haar genomen. Er is daardoor een hele andere relatie onstaan. Ondanks dat ze weleens een weekje of weekend thuis kwam. Dat is toch anders dan dat ze altijd thuis was blijven kunnen wonen als ze geen beroerte had gehad.

Dat is het enige geluk van je moeder Rinus, dat ze dat niet meer bewust is. Men zegt weleens voor de persoon die dementerende is die beseft het niet meer, maar voor de naasten is het erg, om te zien hoe iemand die eerst vol bij zijn/haar verstand was, en nu ineens niets of niemand haast meer herkend. Heb jij dat ook Rinus ?

[RokSterNL]

Het blijft moeilijk om reacties te peilen, zelfs, of misschien wel juist, bij mensen die je kent. Wat dat betreft denk ik nog vaak aan de kapster die mijn haar regelmatig onderhanden neemt. Ik kwam daar al een tijdje (met mijn vrouw) in kleding die steeds een stapje ‘ongewoner’ werd. Laarzen met een hak onder een broek – Een t-shirt-achtig, grijze tuniek met idem legging; eerst met platte- en later laarzen met een hak.
Daar was ze 'meende ik' al redelijk (‘dank zij’ de aanwezigheid van mijn vrouw) aan gewend.

Veel later bleek dat ze door deze 'afwijkende' kleding (‘ondanks’ de aanwezigheid van mijn vrouw) op een verkeert spoor was geraakt. Toen ik namelijk de eerste keer (zonder mijn vrouw) in een lange spijkerrok verscheen knikte ze begrijpend. Ze vond dat ik het gewoon moest doen; vrouwenkleren dragen, en vroeg en passant of ik me al had laten opereren. . . . ‘Ze dacht dus dat ik een trans was’.
Mijn verhaal over het recht van mannen om rokken te mogen dragen als ze daar zin in hebben, hoorde ze nogal sceptisch aan. Ze knikte slechts en trok een beleeft gordijn over haar gezicht. Er is daarna nooit meer over gesproken. Onze relatie is overigens nog steeds prima.

Ja volgens mij heb je dat verhaal al eens verteld hier van de kapster als ik mij dat nog goed kan herinneren. Het gaat er om dat je nog steeds als vanouds met elkaar om gaat. Wat haar gedachte ook mag zijn.