Ik begin het gewoon te worden om in kilt onder de mensen te komen. Een tijd geleden maakte ik een switch in mijn hoofd : in plaats van me steeds maar af te vragen hoe mensen reageren- wat ze van me zullen denken enzo- heb ik nu die vraag laten vallen. Ik ben er nu niet meer mee bezig. Ik ga uit in kilt. Punt. Er is geen ander 'ik' op stap omdat ik een kilt draag ipv. een broek. Ik draag soms een kilt, soms een broek. Punt.
En verder doe ik gewoon als anders. Die houding had ik eerst bij een zondagse wandeling op het platteland. En dat was heel ontspannend. Mijn partner bleef op een bepaald ogenblik staan kijken naar een groepje mannen die kunstjes stonden te vertonen met hun quads. Ik ging er ongeneerd naast staan om mee te kijken. Het verliep prima. Een beetje verderop stond een groepje paintballers hun 'geweren' op te laden. Die hadden wel veel aandacht voor mijn kilt, maar het maakte me niet uit, ik kon ze rustig naar me laten kijken zonder me in te laten met gedachtes de mijn zelfvertrouwen zouden onderuit halen.
Een week later had ik mijn kilt aan naar aanleiding van een etentje in een stijlvol restaurant. Ik vind mijn kilt ook heel stijlvol en dus geschikt voor dat doel. Het verliep prima.
Een volgende stap was vorige week. Familiefeest. Ik heb een grote familie...dus vele karakters en vele mogelijkheden tot komentaar. En komentaar heb ik gekregen, maar het verliep allemaal prima, want ik ben vanbinnen helemaal rustig geworden rond dit thema. Het is voor mij geen issue meer, en dan zijn de vragen van anderen geen last meer. Enkelen vroegen me : 'waarom draag je nu die kilt ?' Ik zegde dan maar : 'ik kan toch moeilijk in mijn blootje komen !' en dan lachen ze en is de zaak beklonken.
De grappigste reactie kwam van een zus. Ze kwam de zaal binnen en zag me staan. Ze kon haar ogen niet geloven ! Ze stevende recht op me af en bekeek me van kop tot teen :'dat is wel komisch, dat is wel héél komisch!' (ik denk dat ze eigenlijk bedoelde 'dat is belachelijk' - maar ze is te beleefd om zoiets te zeggen). En ze bleef maar kijken, en toen: 'nu ja...eh, tja, het is niet mis.... het is eigenlijk misschien wel mooi.... ja het is mooi. Het staat je ... ja het staat je eigenlijk erg goed'. Prachtig toch ! Ik zag haar al pratende omslaan van 'belachelijk' naar 'mooi'. En tegelijk was ik heel fier op mijn zus : ze reageerde eerst uit gewoonte, maar ze heeft lef genoeg om zichzelf een mening te vormen op basis van wat ze waarneemt, ipv. vast te houden aan de gewoontes. Dat vind ik heel mooi.
En zo geniet ik nog meer van mijn kilt dan voorheen, en kan meteen bevestigen wat anderen al eerder zegden : het zit allemaal tussen de oren !
hartelijke groeten,
khh