Dragen van een rok
Re: Dragen van een rok
tsja Willy,ik zit ook anders in elkaar maar de meesten niet.Ik herhaal alleen maar wat de massa denkt,en dat probeer ik steeds meer naast me neer te leggen.
Re: Dragen van een rok
Willi:
Het punt waar ik afwijk, is dat ik al jong geleerd heb dat ik zelf met wat moeite soms ook een vrouwelijk plaatje kan neerzetten. En omdat dat aan de ene kant leuk was om te doen en aan de andere kant, niemand me ooit duidelijk heeft kunnen maken, waarom je als man niet een vrouwelijk plaatje zou mogen neerzetten, doe ik dat (soms) nog steeds. Maar een vrouwelijk plaatje kun je soms ook neerzetten met mannenkleren, hoewel dat vaak lastiger is en minder goed lukt.
Dat ik zo'n vrouwelijk plaatje leuk vind om neer te zetten, betekent niet dat ik me vrouw voel. Ik voel me niets op dat punt, biologisch gezien ben ik gewoon man. Ik wil ook niet echt als vrouw overkomen, omdat dat in de praktijk niet leuk meer is.
Als ik jou, Willi, goed begrijp, voel je vooral positieve emoties bij bepaalde kleding, terwijl ik dat heb bij bepaalde plaatjes.
Het gaat mij niet om de kleding, maar om het plaatje. Je zou kunnen zeggen dat ik een plaatjes-fetish heb. Ik ben geconditioneerd op bepaalde plaatjes. Die plaatjes vind ik leuk, mooi en op een bepaalde manier ook opwindend. De plaatjes die ik leuk vind zijn stereotype plaatjes van vrouwen. Dus voor een moeder die op werkmans-schoenen haar drie kinderen staat op te wachten bij de basisschool, heb ik alle begrip en respect, maar ze vormt niet mijn ideale plaatje. Ik denk dat ik in dit opzicht niet echt afwijk van andere heteroseksuele mannen. We kijken graag naar 'leuke' vrouwen.Ik weiger mijn kledingvoorkeur te laten omschrijven als ‘vrouwelijk’.
Er is bij mij geen sprake van geslachtsbeleving of –presentatie in de zin zoals jij deze in 2 en 3 bedoelt; ik loop niet rond met de gedachte: “ha, nu voel ik me (eindelijk) vrouw!”, omdat ik op enig moment de keuze heb gemaakt voor een bepaald type kleding. (...)
Natuurlijk geven ook vrouwen mij het goede voorbeeld. Niet omdat ze vrouw zijn maar omdat ze met enige regelmaat rondtoeren in mooie, sierlijke, fleurige en fantasierijke kleding. Kleding die mij aanspreekt om haar 'schoonheid en variatiemogelijkheden'. Kleding die ik omreden van ‘deze kwalificaties’ ook wil dragen.
Het punt waar ik afwijk, is dat ik al jong geleerd heb dat ik zelf met wat moeite soms ook een vrouwelijk plaatje kan neerzetten. En omdat dat aan de ene kant leuk was om te doen en aan de andere kant, niemand me ooit duidelijk heeft kunnen maken, waarom je als man niet een vrouwelijk plaatje zou mogen neerzetten, doe ik dat (soms) nog steeds. Maar een vrouwelijk plaatje kun je soms ook neerzetten met mannenkleren, hoewel dat vaak lastiger is en minder goed lukt.
Dat ik zo'n vrouwelijk plaatje leuk vind om neer te zetten, betekent niet dat ik me vrouw voel. Ik voel me niets op dat punt, biologisch gezien ben ik gewoon man. Ik wil ook niet echt als vrouw overkomen, omdat dat in de praktijk niet leuk meer is.
Als ik jou, Willi, goed begrijp, voel je vooral positieve emoties bij bepaalde kleding, terwijl ik dat heb bij bepaalde plaatjes.
Laatst gewijzigd door mikvanes op 23 jul 2011 23:28, 1 keer totaal gewijzigd.
Re: Dragen van een rok
Viqueen:
Het mooiste is dus als ik aan de ene kant heel herkenbaar man ben, maar tegelijk aan de andere kant supervrouwelijk.
En van die stelling probeer ik dus juist aan te tonen dat hij niet klopt....en als heteroman moet ik toegeven dat het wel mooi is en makkelijk als je met 1 oogopslag ziet of het een vrouw of man is.
Het mooiste is dus als ik aan de ene kant heel herkenbaar man ben, maar tegelijk aan de andere kant supervrouwelijk.
Re: Dragen van een rok
Treintje:
Wat wil ik graag zijn: man of vrouw? Hmm, slaat dat op sekse of gender? Ik heb geen wensen op dit punt. Ik ben wat ik ben.
Maar nu de gender-expressie. Ik wil dus graag een uiterlijk als Claudia Schiffer, terwijl ondertussen ook duidelijk moet blijven dat ik in feite man ben. Op het moment dat mensen me echt volledig als vrouw gaan zien, is mijn prestatie niet bijzonder meer en schiet ik mijn doel voorbij. Dus: wat is dan mijn genderexpressie? Man en vrouw?
Nee, deze indeling gaat voor showgirls niet echt op.
Kijk, het eerste punt levert wat mij betreft voor mij geen problemen. Ik ben -- biologisch gezien -- man.Transgender ben je als er een discrepantie bestaat tussen de volgende drie zaken:
1) Je biologische geslacht
2) Je genderidentiteit (je geslachtsbeleving)
3) Je genderexpressie (hoe je je presenteert)
Wat wil ik graag zijn: man of vrouw? Hmm, slaat dat op sekse of gender? Ik heb geen wensen op dit punt. Ik ben wat ik ben.
Maar nu de gender-expressie. Ik wil dus graag een uiterlijk als Claudia Schiffer, terwijl ondertussen ook duidelijk moet blijven dat ik in feite man ben. Op het moment dat mensen me echt volledig als vrouw gaan zien, is mijn prestatie niet bijzonder meer en schiet ik mijn doel voorbij. Dus: wat is dan mijn genderexpressie? Man en vrouw?
Nee, deze indeling gaat voor showgirls niet echt op.
Re: Dragen van een rok
Mik schrijft:
Als ik jou, Willi, goed begrijp, voel je vooral positieve emoties bij bepaalde kleding, terwijl ik dat heb bij bepaalde plaatjes.
Wat gebruiken we toch veel woorden om aan te geven dat we eigenlijk allebei hetzelfde doen.
Jij noemt ’t ‘het plaatje’; als tegenstelling met ‘de kleding’. Maar ‘het plaatje’ wordt juist ‘het plaatje’ bij de gratie van ‘de kleding’.
Uiteindelijk gaat het bij mij óók om het plaatje. Misschien een wat minder opvallend plaatje, maar toch. . . Ook ik kan prettig verrast raken bij ‘t zien van het resultaat in de spiegel.
. . . aan de andere kant, niemand me ooit duidelijk heeft kunnen maken, waarom je als man niet een vrouwelijk plaatje zou mogen neerzetten, . .
Met enig voorbehoud bij het woord ‘vrouwelijk’ ben ik ’t volledig met je eens.
“Waarom zou dat niet mogen!?”.
Volledige afwezigheid van fantasie en creativiteit bij de ‘grijze’ massa die de norm bepaald?
Als ik jou, Willi, goed begrijp, voel je vooral positieve emoties bij bepaalde kleding, terwijl ik dat heb bij bepaalde plaatjes.
Wat gebruiken we toch veel woorden om aan te geven dat we eigenlijk allebei hetzelfde doen.
Jij noemt ’t ‘het plaatje’; als tegenstelling met ‘de kleding’. Maar ‘het plaatje’ wordt juist ‘het plaatje’ bij de gratie van ‘de kleding’.
Uiteindelijk gaat het bij mij óók om het plaatje. Misschien een wat minder opvallend plaatje, maar toch. . . Ook ik kan prettig verrast raken bij ‘t zien van het resultaat in de spiegel.
. . . aan de andere kant, niemand me ooit duidelijk heeft kunnen maken, waarom je als man niet een vrouwelijk plaatje zou mogen neerzetten, . .
Met enig voorbehoud bij het woord ‘vrouwelijk’ ben ik ’t volledig met je eens.
“Waarom zou dat niet mogen!?”.
Volledige afwezigheid van fantasie en creativiteit bij de ‘grijze’ massa die de norm bepaald?
Het gaat de goede kant op met de rok voor mannen.
Nu nog de starre dresscodebedenkers achter de 'broek' zitten.
Nu nog de starre dresscodebedenkers achter de 'broek' zitten.
Re: Dragen van een rok
Als je genderexpressie beide is,heet dat toch androgyn?Dat voel ik wel en ben ik gelukkig mee.Maar ook dat gevoel kan weer tig oorzaken hebben.Ik heb nog nooit een vriendin gehad,gevolg daarvan was dat ik bij een vrouw opkeek en op een voetstuk plaatste.Mijn psyc. zei laatst ook nog tegen mij,je kijkt veel te hoog bij vrouwen op en dat is niet goed.Gelukkig ben ik nu tot dat inzicht gekomen,en het geeft meer rust...niet meer die drang om perse een vrouw te willen kopieren,tevredener zijn met je zelf,en dus minder druk proberen te maken over het feit dat vrouwen hele winkelstraten voor zich zelf hebben,en dus weer tot het inzicht komen dat ik me net zo kan uitten als een vrouw wanneer ik dat wil.
Re: Dragen van een rok
Kijk Viqueen, 'dit' zijn nou wijze woorden.
Het gaat de goede kant op met de rok voor mannen.
Nu nog de starre dresscodebedenkers achter de 'broek' zitten.
Nu nog de starre dresscodebedenkers achter de 'broek' zitten.
Re: Dragen van een rok
Willi:
In wat jij schreef laatst over je outfit in het ziekenhuis begin je inderdaad die kant uit te gaan.
Ik heb zelf, denk ik, heel lang beide benaderingen gevolgd. Dus zowel je verkleden om jezelf prettig te voelen als om uit te gaan. Maar uiteindelijk gaan die twee benaderingen niet echt samen. Dus of je bent showgirl, of je bent het niet. Aan de andere kant zie je ook steeds weer tussenvormen. Dus kennelijk is het inderdaad een soort continuüm en kun je van helemaal links (je volledig kleden om je lekker te voelen) naar helemaal rechts (je volledig kleden om een bepaald sociaal effect te bereiken).
Maar begrijp me goed: helemaal rechts zitten is ook niet alles.
Hmmm, dat bewijst nog niet dat het helemaal hetzelfde is. Hoe gaat het daarna? Het plaatje is bij mij stap 1. Het echte 'optreden' komt daarna.Wat gebruiken we toch veel woorden om aan te geven dat we eigenlijk allebei hetzelfde doen.
Jij noemt ’t ‘het plaatje’; als tegenstelling met ‘de kleding’. Maar ‘het plaatje’ wordt juist ‘het plaatje’ bij de gratie van ‘de kleding’.
Uiteindelijk gaat het bij mij óók om het plaatje. Misschien een wat minder opvallend plaatje, maar toch. . . Ook ik kan prettig verrast raken bij ‘t zien van het resultaat in de spiegel.
In wat jij schreef laatst over je outfit in het ziekenhuis begin je inderdaad die kant uit te gaan.
Ik heb zelf, denk ik, heel lang beide benaderingen gevolgd. Dus zowel je verkleden om jezelf prettig te voelen als om uit te gaan. Maar uiteindelijk gaan die twee benaderingen niet echt samen. Dus of je bent showgirl, of je bent het niet. Aan de andere kant zie je ook steeds weer tussenvormen. Dus kennelijk is het inderdaad een soort continuüm en kun je van helemaal links (je volledig kleden om je lekker te voelen) naar helemaal rechts (je volledig kleden om een bepaald sociaal effect te bereiken).
Maar begrijp me goed: helemaal rechts zitten is ook niet alles.
Re: Dragen van een rok
In wat jij schreef laatst over je outfit in het ziekenhuis begin je inderdaad die kant uit te gaan.
. . . Maar uiteindelijk gaan die twee benaderingen niet echt samen. Dus of je bent showgirl, of je bent het niet.
Dat geloof ik graag.
Je bent ook een uitgaanstype of niet. Volgens mij hangt dat er voor een belangrijk deel mee samen.
Soms, als ik ergens naar toe moet waar ik (hopelijk) niemand van ‘het schoolwereldje’ tegen kom, ga ik zoals ik op dát moment gekleed ben. En dat kan nogal variëren.
Ik heb namelijk aan niets zo de pest als aan omkleden wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik ‘correct gekleed’ ga. (uiteraard correct volgens de begrensde regels die alleen door vrouwen worden gehanteerd)
. . . Maar uiteindelijk gaan die twee benaderingen niet echt samen. Dus of je bent showgirl, of je bent het niet.
Dat geloof ik graag.
Je bent ook een uitgaanstype of niet. Volgens mij hangt dat er voor een belangrijk deel mee samen.
Soms, als ik ergens naar toe moet waar ik (hopelijk) niemand van ‘het schoolwereldje’ tegen kom, ga ik zoals ik op dát moment gekleed ben. En dat kan nogal variëren.
Ik heb namelijk aan niets zo de pest als aan omkleden wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik ‘correct gekleed’ ga. (uiteraard correct volgens de begrensde regels die alleen door vrouwen worden gehanteerd)
Het gaat de goede kant op met de rok voor mannen.
Nu nog de starre dresscodebedenkers achter de 'broek' zitten.
Nu nog de starre dresscodebedenkers achter de 'broek' zitten.
Re: Dragen van een rok
Willi:
Ja, en dat is dus een kardinaal verschil. Als ik ergens naar toe moet en ik ga zoals ik op dat moment gekleed ben, zie ik er niet echt goed uit, maar val ik ook niet echt op. Maar als het even kan, zal ik me omkleden. Daar vreselijk opvallen en (voor een man) hopeloos fout gekleed zijn, vervolgens weer thuis komen en alles weer uittrekken. Ik kleed me dus om, om ergens te 'verschijnen' en kleed me daarna weer terug. Terwijl jij gaat in de kleren die je al droeg. Dat is voor mij zoiets als een ballet dansen in je traininingskleren. Je bent aan je publiek verplicht een tutu te dragen. Maar jij redeneert precies andersom.
Daar kon je wel eens gelijk in hebben. Aan de andere kant ben ik niet een echt uitgaanstype. Het is meer dat ik dansen leuk vind.Dat geloof ik graag.
Je bent ook een uitgaanstype of niet. Volgens mij hangt dat er voor een belangrijk deel mee samen.
Soms, als ik ergens naar toe moet waar ik (hopelijk) niemand van ‘het schoolwereldje’ tegen kom, ga ik zoals ik op dát moment gekleed ben. En dat kan nogal variëren.
Ik heb namelijk aan niets zo de pest als aan omkleden wanneer ik ervan overtuigd ben dat ik ‘correct gekleed’ ga. (uiteraard correct volgens de begrensde regels die alleen door vrouwen worden gehanteerd)
Ja, en dat is dus een kardinaal verschil. Als ik ergens naar toe moet en ik ga zoals ik op dat moment gekleed ben, zie ik er niet echt goed uit, maar val ik ook niet echt op. Maar als het even kan, zal ik me omkleden. Daar vreselijk opvallen en (voor een man) hopeloos fout gekleed zijn, vervolgens weer thuis komen en alles weer uittrekken. Ik kleed me dus om, om ergens te 'verschijnen' en kleed me daarna weer terug. Terwijl jij gaat in de kleren die je al droeg. Dat is voor mij zoiets als een ballet dansen in je traininingskleren. Je bent aan je publiek verplicht een tutu te dragen. Maar jij redeneert precies andersom.