www.rokvoormannen.nl

roktom2 schreef:Als we het hebben over dochters kan ik u vertellen dat dit of negatief of positief kan werken.
Ik heb er drie, en dan nog mijn vrouw.
Ik ben dus in de minderheid.
Iemand een idee hoe dit kan worden opgelost, wand ik ben hier niet bij mee.

Ik heb ook een Dreimädelhaus. Vier vrouwen en slechts één man. Ik heb de strijd opgegeven. De handdoek in de ring geworpen. Het geweer aan de wilgen gehangen. Voor mij is de pap gegoten. Daar is niet tegen te strijden.
Ik draag mijn rokjes wanneer ik in huis ben en s'zomers in de tuin. Als er bezoek komt, kleed ik mij razendsnel om in een (liefst korte) broek. "Men" ziet dat als mijn eigenaardigheid: "hij draagt thuis altijd een hyperkort broekje". Mijn vrouw ziet zo'n broekje wel zitten. een rokje is voor haar een brug te ver.
Ik weet dus geen oplossing voor jou Roktom. Ik ben met onze eigen tussenoplossing wel blij: het zei zo. Misschien is het gevoel dat anderen jouw probleem delen en daar in berusten wel een oplossing.
Sterkte !
Wim

Ik ben eens blij om een normaal onderwerp te zien op dit forum,en god ik had het nog niet eens opgemerkt tot vandaag

Ik heb een dochter van 7 en mijn vrouw is 34

Mijn dochter reageerd er niet eens op,ze is het al gewoon denk ik,mijn vrouw ook....maar.......als ik in rok wil buitengaan is het in mijn ééntje (niet met mijn vrouw en kids) en ik mag niet in mijn directe ongeving rondlopen,het zijn de enige voorwaarden die mijn vrouw gesteld heeft en ik ben er direct mee akkoord gegaan.
Als ik de behoefte heb om in het openbaar te wandelen met een rok aan,dan neem ik de tram of de trein ergens naar toe en dan kleed ik me om (doe dan een trainingsbroek aan of iets dergelijks aan voor gemakkelijk om te kleden)
Het is verre van ideaal maar toch mag ik zeker niet klagen,thuis in rok is geen enkel probleem.
Zaterdag zou ik misschien naar Antwerpen gaan (als het weer redelijk is)
Maar ik loop dan wel met een kousebroek aan (lieft donker van stof (donkerblauw of zwart met jeansrokje)

maar.......als ik in rok wil buitengaan is het in mijn ééntje (niet met mijn vrouw en kids) en ik mag niet in mijn directe omgeving rondlopen, het zijn de enige voorwaarden die mijn vrouw gesteld heeft en ik ben er direct mee akkoord gegaan.

“Als ik de behoefte heb om in het openbaar te wandelen met een rok aan, dan . . . “.

Potverpillepap! Heeft Mik dan toch gelijk?
Bij het lezen van bovenstaande regels bekruipt me het gevoel dat er wel degelijk iets dwangmatigs achter dat rokdragen (van Musa e.a.) zit.
Jammer, maar ontegenzeggelijk waar.

“Voorwaarden” is het woord dat mij opvalt in zijn betoog. Dat klinkt nogal juridisch, alsof er ‘wetten’ voor zijn ingesteld, wetten waarmee gedaagde niet anders dan akkoord kan gaan. Het doet me denken aan de tijdelijk in vrijheid gesteld gevangene met een enkelband en meldingsplicht.
En ondanks deze vernederende situatie voelt beklaagde nog steeds ‘de behoefte’ om die rok te dragen. Dwars tegen alle redelijkheid in. Op grote afstand van huis en tuin. Alleen!

Als dát niet dwangmatig is. . . . .

Ik weet uit (eigen) ervaring dat die dwangmatigheid aanzienlijk vermindert, zoniet geheel verdwijnt, als huisgenoten de “voorwaarden” voor een belangrijk deel intrekken, en deel worden van s‘mans onschuldige bezigheid, waardoor die rok op den duur een gewoon kledingstuk wordt. Voor iedereen!

“Voorwaarden” is het woord dat mij opvalt in zijn betoog. Dat klinkt nogal juridisch, alsof er ‘wetten’ voor zijn ingesteld, wetten waarmee gedaagde niet anders dan akkoord kan gaan. Het doet me denken aan de tijdelijk in vrijheid gesteld gevangene met een enkelband en meldingsplicht.
En ondanks deze vernederende situatie voelt beklaagde nog steeds ‘de behoefte’ om die rok te dragen. Dwars tegen alle redelijkheid in. Op grote afstand van huis en tuin. Alleen!

Beetje een dramatiche voorstelling van een gewone overeenkomst tussen man en vrouw,inderdaad het is een beetje dwangmatigheid in het rokdragen maar het gevoel verminderd met de tijd ,maar voor mij blijft het een leuke bedoening.

Oké Musa, dus als ik mijn echtgenote er attent op maak dat ik een vrouw in een broek toch maar niks vind en zij deze wel mag dragen als ik ’t maar niet hoef te zien; ver weg, waar niemand ons kent. En als zij akkoord gaat met deze voorwaarde, is dat dan ook een ‘gewone’ overeenkomst?
Of is dát dan juist onredelijk?

Dat is een moeilijke veronderstelling,kijk het ook in de ogen van mijn kinderen,als ik in mijn buurt rondloop in rok kunnen ze gepest worden op school misschien ook niet maar daarop gokken zou verkeerd zijn en daar heeft ze ook een goed punt.

Ik heb haar punt aanvaard en zij het mijne dat ik een rok draagt en ze doet nog altijd even lief tegen mij,wat kan ik nog meer wensen,moet ik nu beginnen ruzie maken om de regels te versoepelen,I don't think so,ik ben blij met de verworven vrijheid en zal deze ook koesteren.

Gelijk heb je. succes!

Willi:

“Voorwaarden” is het woord dat mij opvalt in zijn betoog. Dat klinkt nogal juridisch, alsof er ‘wetten’ voor zijn ingesteld, wetten waarmee gedaagde niet anders dan akkoord kan gaan. Het doet me denken aan de tijdelijk in vrijheid gesteld gevangene met een enkelband en meldingsplicht.
En ondanks deze vernederende situatie voelt beklaagde nog steeds ‘de behoefte’ om die rok te dragen. Dwars tegen alle redelijkheid in. Op grote afstand van huis en tuin. Alleen!

Als dát niet dwangmatig is. . . . .

Ik denk dat een verstandige vrouw haar travestiete man duidelijk aan banden moet leggen. Te vaak gebeurt het, dat die vrouw vindt dat alles moet kunnen en dat vervolgens de zaak volledig uit de hand loopt.

Ik denk dat een verstandige vrouw haar travestiete man ............

Of gewoon haar man in rok ,je kon het weer niet laten om het T-woord weer ter sprake te brengen

Musa, je was me voor!