Ik ben vanavond 4 mei naar de Nationale Dodenherdenking geweest op de Waalsdorpervlakte.
Ik heb een speciale genodigde kaart voor mensen van wie er ooit in de Tweede Wereldoorlog iemand door de Duitsers opgepakt hetzij doodgeschoten is geworden. Nu heb ik mijn opa van mijn vaders kant nooit gekend, is niet doodgeschoten, maar heeft wel in het Oranje Hotel gezeten, de huidige Scheveningse gevangenis. Dit even als informatie terzijde.
Ik ben dus zoals ieder jaar in rok gegaan. Nu staat de groep met genodigden helemaal voor aan. Je moet hiervoor eerst de hele groep van mensen passeren die zonder genodigdenkaart opgesteld staan. Vroeger zou ik zoiets nooit gedurfd hebben, maar sinds ik rokken draag, en het iedere dag doe, krijg ik hier zelfs een kick van. Ik geniet er inwendig van om zo gekleed te gaan. Maar daarvoor moet je wel al een tijdje in rok gewend zijn in het openbaar te lopen. Mij doet het niets meer om zo te lopen, alleen de kick van dat je langs al die mensen moet wandelen. Ik denk ik doe iets wat al die andere mannen niet doen, of misschien thuis doen, maar niet in het openbaar durven doen. Je kunt nooit aan iemand gezicht zien waar hij zich prettig in voelt te doen.
Dus dat heb ik ook weer gehad.
Ik krijg meestal nog een kaart, en had er eentje over.
Wie durft het aan, om volgend jaar met mij mee te gaan en ook langs die mensenmenigte te lopen, maar ook natuurlijk om deze plechtige herdenking ook eens van dichtbij mee te maken ?
Laat het maar weten.