Bevrijdingsfestival II

[mikvanes]

Na iedereen deskundig en volhardend het bloed onder de nageltjes weg te hebben gehaald, is het goed om met een positief bericht te komen.

Afgelopen 5 mei de voorlichtingskraam van het LGBT-platform in het Stadspark bemand samen met wat andere LGBT-vrijwilligers. Het was mooi weer, maar ik was laat en moest me dus supersnel (voor mijn doen) douchen en kleden. Voor zo'n gelegenheid is je uiterlijk heel belangrijk, daar staat en valt alles vaak mee, omdat mensen naar je toe moeten komen. Verder had mijn vrouw de auto mee, dus ik moest eerst nog 12 km op de fiets.

Om het niet al te ingewikkeld te maken mijn roze super-mini-rok ('billentikkertje' heette dat vroeger) aangetrokken die ik ook aan had op de laatste bijeenkomst in Amsterdam en nog op de video van die bijeenkomst te zien is. Omdat die inderdaad vaak een stukje bil 'bloot' laat (nou ja, zit altijd nog een panty overheen), draag ik er een aansluitend zwart, short onder. Dat om alle verkeerde gedachten te vermijden. Over wat er verder nog allemaal onder die panty zit, ga ik het nu niet uitgebreid hebben. Zie daarvoor eerdere berichten.

Ik heb heel veel majo's en panty's, maar in de praktijk draag ik op het moment altijd dezelfde zwarte Wolford-legging. Het voordeel van een legging is dat het lekkerder zit (trekt niet bij de tenen) en minder snel kapot gaat.

Omdat ik verwachtte dat het misschien koud zou zijn (die ochtend vroor het nog), had ik een paar lange (tot aan de knie) laarzen (zwart en met een hak van ongeveer 8 cm) aangetrokken. Een perfect, zwart, aansluitend coltruitje met een zwart fluwelen Mexx-jasje waren andere maatregelen tegen de verwachte kou. Die kou bleek er ondertussen niet meer te zijn. Tijdens het fietsen was het pufheet allemaal en werd het zweterig.

Bij een eerder bevrijdingsfestival had ik van een mevrouw te horen gekregen, dat ik er leuk uitzag, maar dat mijn hoofd niet klopte bij de rest. Daarom me dit keer wat opgemaakt. Wegens tijdgebrek moest ik dat beperkt houden: alleen mijn ogen gedaan. 'Misty eyes' is mijn favoriete techniek en eigenlijk ook de enige die ik een beetje beheers. Dat levert overdreven grote ogen op. Een soort superogen. Normaal doe ik dat met twee kleuren-oogschaduw, maar alweer vanwege de tijd, besloot ik me nu te beperken tot één. Bij opmaken geldt meestal: less is more.

Doordat ik geen make-up gebruikte, bleef mijn baard goed zichtbaar. Dat vindt mijn vrouw mooier en bovendien moest je goed kunnen zien dat ik -- ondanks die vrouwelijke kleding en opmaak -- man was.

Om een snelle uitstraling te krijgen, had ik verder nog een gigantische zonnebril opgezet. Dat gaf een soort filmster-effect, maar in het contact met het publiek vond ik dat niet prettig werken en heb ik die afgezet.

Omdat het rokje zo volstrekt mini is, het is eigenlijk meer een brede ceintuur, had ik er bij het fietsen niet echt last van. Het was alleen allemaal wat warm.

Ik was keurig op tijd in het Stadspark, wat voor mijn doen zeer bijzonder is, want normaal ben ik altijd wel 15 tot 30 minuten te laat. Mijn uiterlijk scheen indruk te maken, want zonder dat ik entree hoefde te betalen, wees de kaartjes-mijnheer me uitvoerig en zeer beleefd de weg naar onze kraam.

De kraam hield niet over. Er lagen wat saaie folders over hoe moeilijk de LGBT-mensen het tegenwoordig hebben en om mensen helemaal af te schrikken lag er een blad met op het omslag een levensgrote foto van Paul Vennix. Hoewel hij een goed onderzoeker is, heeft zijn gezicht iets afschrikwekkends. Iedereen liep dan ook gehaast ons kraampje voorbij.

Wat doe je dan? Er stonden stoeltjes. Sommige van de LGBT-vrijwilligers kende ik wel en die hadden al plaats genomen op enkele van die stoeltjes, het publiek het publiek latend. Ik besloot dat ik daarvoor me niet speciaal had opgetut en dat eind had gefietst: ik wilde contact met het publiek.

Als eerste maatregel ben ik energiek achter de tafel van onze kraam gaan staan. De uitstraling moet het hem uiteindelijk doen. Toen dat niet werkte, het blad met Vennix omgedraaid. Ook dat hielp niet. Na wat zoeken, vond ik een foto van een stel blote borsten. Die gewoon op de tafel neergelegd. Even later stond ik met een vriendelijke mijnheer te babbelen, die eerst vol aarzeling was geweest. Een stel knappe, jonge meiden vonden mijn verschijning bijzonder. Zodra de mijnheer eindelijk het veld geruimd had, overspoelden ze me met vragen. Op mijn leeftijd ben je dat niet meer gewend. Dus tenslotte liet ik merken dat het nu wel mooi was geweest. Een moeder van een pleegkind stelde zich nu voor mijn tafel op. Viel haar pleegkind in onze probleemgroep en wat vond ik daar dan als deskundige van. Als deskundige vond ik, dat het allemaal meestal wel mee valt. Je moet toch iets zeggen. Twee jonge jongens, de ene met een hanenkam en de ander met de typische blik van een hoog-intelligente computernerd stortten zich nu op mij. 'Wat een lef,' vonden ze. Dit was cool. Gaf het veel problemen?

Ondertussen was het half vijf geworden. Mijn LGBT-collega's hadden nu drankjes laten aanrukken en versnaperingen bemachtigd. Ik had ondertussen drie uur achter onze tafel gestaan en vrijwel continu publiek te woord gestaan. Niet gezeten, maar wel tevreden.

Ik had mijn vrouw beloofd te zullen koken, want haar moeder kwam eten en dat gebeurt niet zo vaak. Uitdrukkelijk beloofd dat we niet te laat zouden eten, dus de hoogste tijd om te stoppen. Afgemeld en in hoog tempo terug gefietst.

Als ik wat bezweet en gehaast de schuttingdeur open doe, zitten ze in de tuin. Er gaat een onderdrukt gemompel op. Tja, dit is niet de outfit waarin schoonmama me het liefste ziet, weet ik.

Later op die avond, hoor ik van mijn vrouw: 'Je zult het niet willen geloven, maar mijn moeder raakte niet uitgepraat over hoe fantastisch mooi je er uitzag. Ze vond je schitterend. Ze was helemaal weg van je.'

[willi]

Leuk verhaal Mik.
Ik begrijp dat het pakje dat je droeg eigenlijk (semi)beroepskleding voor je is.
Dan begrijp ik ook dat je die kleding, eenmaal thuis, zo snel mogelijk uittrekt en weer in een comfortabele broek stapt.
Mij is nu ineens een heleboel duidelijk.

Ik kan me voorstellen dat je je in zo’n feeststalletje heel wat kunt permitteren; vooral als er ook nog LGBT op staat.

Perfect!

[Viqueen]

Leuk verhaal,maar het staat in schril contrast met de ' blikken ' die we in amsterdam kregen tijdens de meeting....

[jan]

Wat betekent LGBT?

[willi]

Lesbian, Gay, Biseksual en Transgender

[jan]

Dank je.

[treintje]

Leuk!
De reactie van schoonmama is een leuke ontknoping.

[mikvanes]

Willi:

Ik begrijp dat het pakje dat je droeg eigenlijk (semi)beroepskleding voor je is.

Ja, daar heeft het wel iets van. Alleen wordt dit soort werk niet betaald.

[mikvanes]

Treintje:

De reactie van schoonmama is een leuke ontknoping.

Alleen voor die reactie had ik het al graag gedaan, maar ja, dat weet je van tevoren natuurlijk niet.

[mikvanes]

Viqueen:

Leuk verhaal,maar het staat in schril contrast met de ' blikken ' die we in amsterdam kregen tijdens de meeting....

Je doelt vermoedelijk op die giechel-reacties van die Russische meisjes die daar in het museum waren. Ja, de reacties verschillen met de culturele achtergrond en ook met de subgroep. Lesbische vrouwen vinden het bijvoorbeeld vaak heel leuk. Jonge, hoog opgeleide vrouwen ook. Maar vrouwen uit ontwikkelingslanden kunnen er soms niet goed mee overweg. Bij hen worden mannen als ik opgesloten of vermoord.

Verder maakt het ook uit of je als enkeling ergens binnenstapt of als groep. Een groep is bedreigender en ook altijd wat minder eenduidig. Dus het beste is om je outfit wat uitgesproken te maken en dan pats boem ergens op te duiken in je eentje en dan vol zelfvertrouwen met een grote smile naar binnen te stappen.

Wat volgens mij niet goed werkt, is een vage outfit of een slordige outfit. Het moet echt uitstralen: hier heb ik over nagedacht, hier heb ik mijn best op gedaan, dit is wat ik wil zijn, ik ben prachtig en ik weet dat ik prachtig ben.